مروری بر روش های مدلسازی برخورد ساختمان های مجاور با یکدیگر و راهکارهای کاهش پاسخ ناشی از ضربه در آنها

به هنگام زلزله در ساختمان هایی که فاقد درز انقطاع مناسب با ساختمان مجاور خود می باشند پدیده ضربه زدن ساختمان ها به یکدیگر می تواند سبب خسارات سازهای قابل توجهی در آنها گردد. بعد از وقوع زلزله های مهمی همچون مکزیکوسیتی (1985) و لوماپریتا (1989 ) و مشاهدهی خسارات بوجود آمده در ساختمان ها در اثر برخورد آنها با یکدیگر، این پدیده مورد توجه محققین قرار گرفت. در مقاله حاضر با مرور روش های تحلیلی مختلفی که برای مدل سازی پدیده ضربه وجود دارند، از بین مدل های الاستیک خطی، ویسکوالاستیک خطی، ویسکوالاستیک خطی اصلاح شده، الاستیک غیرخطی هرتز، هرتز-  دمپ غیرخطی و ویسکوالاستیک غیرخطی، مدل ویسکوالاستیک غیرخطی به عنوان مدلی مناسب برای این منظور شناسایی شده است. در ادامه مقاله راهکارهای مختلف برای کاهش آثار ضربه در ساختمان های برخورد کننده با یکدیگر، مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس تحلیل های انجام شده در این تحقیق، در مواردی که درز انقطاع لازم بین ساختمان ها اجرا نشده باشد یکی از مناسب ترین روش ها جهت کاهش آثار ضربه در ساختمانهای مجاور، تقویت ساختمانها می باشد. این امر می تواند با استفاده از افزایش سختی موثر جانبی ساختمان ها و یا استفاده از ابزارهای مستهلک کننده انرژی به منظور افزایش میرایی موثر سازه و استهلاک بیشتر پاسخ دینامیکی ناشی از ضربه محقق گردد.