مدل سازی دگرگونی آب و هوایی به منظور آشکارسازی دوره های خشکسالی دریاچه نئور مبتنی بر رویکردهای دیرینه شناسی وپیش نگری آینده

هدف این پژوهش پایش خشکسالی دریاچه نئور طی دوره های آب و هوایی دیرینه، فعلی و آینده با رهیافتی آماری-مدل سازی است. برای دستیابی به این هدف از شاخص استانداردشده بارش-تبخیر و تعرق (SPEI) با کاربست داده های پیمونگاهی، مدل کلان مقیاس فیزیکی آب و هوایی (MCM) و دینامیک سیالات ژئوفیزیکی (GFDL) استفاده شد. سنجه های RMSE و R2 نیز برای اعتبارسنجی مدل سازی ها بکار برده شد. نتایج صحت سنجی های بارش و دما در مقیاس فصلی نشان داده است که مدل سازی های دیرینه و پیش نگری شده از کارایی قابل قبولی برخوردار هستند. به نظر می رسد در شرایط دیرینه باوجود فراوانی بیشتر دوره های خشک در فصل تابستان نسبت به زمستان؛ شدت دوره های خشکسالی همانند توالی آن در زمستان بیشینه بوده است. افزایش شدت دوره های خشکسالی در فصول سرد سال نشان داده است که دوره های سرد منطقه موردمطالعه در حال گرم تر شدن هستند و با کاهش بارش و افزایش دمای هوا به صورت محلی، تبخیر-تعرق در منطقه افزایش داشته است. مقایسه شاخص خشکسالی دیرینه، فعلی و آینده نشان می دهد که هرچند وضعیت دریاچه نئور در فصول گرم سال نسبت به دوره دیرینه با کاهش دوره های خشک و افزایش دوره های تر همراه است اما در شرایط آینده، فصول گرم با کاهش دوره های تر و افزایش چشمگیر دوره های خشک همراه خواهد بود.