رتبه بندی شهرستان های استان سیستان و بلوچستان بر اساس شاخص های بهداشتی و درمانی با روش تاپسیس

یکی از ابعاد مهم دسترسی به خدمات سلامت، توزیع یکنواخت است. بررسی نحوه ی توزیع شاخص های بهداشت و درمان در مناطق مختلف، نابرابری ها را آشکار می سازد تا زمینه کاهش نابرابری ها فراهم گردد. هدف این پژوهش رتبه بندی شهرستان های استان سیستان و بلوچستان از منظر دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی می باشد. پژوهش حاضر، توصیفی-کاربردی و از نوع مقطعی است. داده ها به روش کتابخانه ای از پایگاه اطلاعاتی مرکز آمار ایران گردآوری شد. شاخص های مورد مطالعه با روش آنتروپی شانون وزن دهی و رتبه بندی شهرستان ها با روش تاپسیس صورت گرفت. نحوه ی توزیع خدمات بهداشت و درمان با ضریب همبستگی اسپیرمن و کندال نمایش داده شد و توسط ضریب پراکندگی، شاخص های برجسته در ایجاد عدم تعادل تعیین شدند. نتایج روش تاپسیس اختلاف فاحشی بین سطح برخورداری از شاخص ها در شهرستان ها را نشان داد. شهرهای زابل و زاهدان رتبه ی اول و دوم و شهرهای قصرقند، سیب سوران و فنوج به ترتیب در آخرین رتبه قرار گرفتند.  در بین عواملی که موجب اختلاف سطح برخورداری شده اند، تعداد دکتری تخصصی و دکتری علوم آزمایشگاهی و مراکز توان بخشی موجب بیشترین تفاوت بین شهرستان ها گردیده اند. یافته ها نشان می دهد که منابع متناسب با جمعیت شهرستان ها توزیع نشده و بین رتبه ی جمعیتی و رتبه ی دسترسی به خدمات همبستگی کمی وجود دارد. توجه بیشتری به شهرستان هایی که در رتبه ی پایین سطح دسترسی منابع بهداشت و درمان قرار دارند، ضروری خواهد بود. همچنین در تخصیص منابع بهداشت و درمان، این استان در اولویت قرار داده شود زیرا وضعیت بهره مندی از شاخص های بهداشت و درمان نسبت به جمعیت آن اندک می باشد.