نقش سندرم متابولیک در بروز دیابت و اختلال تحمل گلوکز

چنین به نظر می رسد که دیابت آخرین مرحله سیر سندرم متابولیک است. هدف این مطالعه تعیین اهمیت سندرم متابولیک و اجزای آن در پیدایش دیابت است.
در مرحله دوم مطالعه قند و لیپید تهران (TLGS)، تا دی ماه سال 1382، 3995 فرد بالای 20 سال (2353 زن) که داروهای ضد لیپید مصرف نمی کردند برای بار دوم مورد پیگیری قرار گرفتند. در این مطالعه همگروهی، سندرم متابولیک در ابتدای پیگیری براساس معیار تشخیصی NCEP به صورت وجود 3 یا بیش از 3 مورد از معیارهای زیر تعریف شد: چاقی شکمی، تری گلیسرید سرمی بالا، HDL-C سرمی پایین، پرفشاری خون و قند ناشتای بیش از110mg/dL. دیابت به صورت قند ناشتای سرم بیشتر یا مساوی126mg/dL یا قند سرم بیشتر یا مساوی 200mg/dL دو ساعت پس از مصرف گلوکز، یا استفاده مرتب از داروهای کاهش دهنده قند خون تعریف شد. بروز دیابت پس از پیگیری، بین افراد غیردیابتی که در ابتدای مطالعه مبتلا به سندرم متابولیک بودند و افراد شاهد سالم مقایسه شد. از آزمون های مجذور کای، رگرسیون لجستیک (با تعدیل برای سن و جنس) و آنالیز ROC برای ارزیابی اثر سندرم متابولیک و هر یک از عوامل خطر به تنهایی در پیدایش دیابت استفاده شد.
میانگین زمان پیگیری 2/3 سال بود. در این مدت 117 نفر که قبلا دیابتی نبودند به دیابت مبتلا شدند (4%). بروز دیابت قندی جدید در افرادی که قبلا دیابتی نبودند ولی سندرم متابولیک داشتند، بیش از افراد سالم بود (8% در مقابل2.3%، P<0.001). شانس ابتلا به دیابت قندی پس از این دوره در افراد غیردیابتی مبتلا به سندرم متابولیک بیش از افراد سالم بود (OR=3.1، CI95%: 2.1-4.6)، آزمون رگرسیون لجستیک چند متغیره نشان داد که گلوکز سرمی بالا (OR=11.4، CI95%: 7.1-18.3)، چاقی شکمی (OR=2.1، CI95%: 1.4-3.1)، و پرفشاری خون (OR=2.0، CI95%: 1.4-3.0)، در شروع مطالعه، عوامل خطر مستقلی برای پیدایش دیابت قندی هستند. با افزایش تعداد اجزای سندرم شانس ابتلا به دیابت نیز افزایش یافت. همچنین نسبت شانس بروز IGT و IFG در افراد طبیعی با تمام اجزای سندرم متابولیک رابطه معنی دار داشت (P<0.05).
افراد غیردیابتی مبتلا به سندرم متابولیک از نظر ابتلا به دیابت و اختلالات خفیف تر متابولیسم گلوکز در معرض خطر بیشتری در آینده هستند و این خطر در آنهایی که قند پلاسمای بالا، چاقی شکمی و پرفشاری خون دارند بیشتر است.