بررسی نوآوری های داستانی در مثنوی براساس دفتر سوم

مثنوی، شاهکار سده هفتم ادب فارسی، از معدود آثاری است که در عین دیرینگی از بسیاری جوانب تازگی و طراوت خود را حفظ نموده است. یکی از پژوهش های ارزنده درباره این اثر بدیع، کشف تمایزات و تحولات آن نسبت به منابع و مآخذ روایات این کتاب است. در این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی به بررسی و تحلیل عناصر روایت های مثنوی در دفتر سوم و مقایسه آن با عناصر روایت های ماخذ پرداخته شده است. بررسی انجام شده نشان می دهد اجزای زنده انگاری و پویایی داستان، ابعاد شخصیت پردازی، به کارگیری وصف و انتخاب به موقع عنصر گفتگو، حادثه و تعلیق و گره گشایی در اوج داستان، همه و همه، روایت های مثنوی را به داستان های امروز نزدیک می کند. داستان های مثنوی چه از نظر عناصر روبنایی و چه ژرف ساختی بسیار گسترده تر از روایات مآخذ است و هنر داستان پردازی مولانا که برگرفته از قوه تعقل و ادراک قوی است این امر را برجسته می سازد.