مدل سازی نقش تعاملی ساختار پارک ها، محل زندگی و فعالیت بدنی (مطالعه موردی: ساکنان شهر اهواز)

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تعاملی ساختار پارک ها و وضعیت محل زندگی بر فعالیت بدنی شهروندان اهوازی بود. روش پژوهش ازنوع پیمایشی و به لحاظ هدف، کاربردی بود. 370 نفر از افراد مراجعه کننده به پارک های سطح شهر اهواز برای انجام فعالیت بدنی نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند که به روش تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه پژوهشگرساخته بود که در دو بخش وضعیت محل زندگی (14 سوال) و ساختار پارک ها (17 سوال) تنظیم شد. این پرسش نامه پس از تایید روایی محتوا و سازه آن ازطریق تحلیلعاملی، دراختیار جامعهآماریقرارگرفت. داده های پژوهش با استفاده از مدل معادلات ساختاری در محیط نرم افزار پی.ال.اس. تجزیه وتحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که وضعیت محل زندگی و ساختار پارک ها بر فعالیت بدنی شهروندان اهوازی تاثیر مثبت و معناداری داشتند و نیز ساختار پارک ها، اثری تعدیل کننده بر فعالیت بدنی افراد گذاشتند. براساس یافته های پژوهش، در شرایطی که امکان تغییر محل زندگی افراد و شاخص های مرتبط با آن مانند هم جواری وجود نداشته باشد، با تجهیز و افزایش کیفیت امکانات ورزشی و رفاهی پارک ها می توان اثرهای منفی و مشکلات ناشی از محل زندگی افراد را که موانعی در استفاده از پارک ها به شمار می روند، مرتفع کرد و زمینه گرایش هرچه بیشتر شهروندان به انجام فعالیت های بدنی را فراهم آورد.