مقایسه اثر آلفاپیتن و دونپزیل بر حافظه اجتنابی غیرفعال در موش صحرایی نر بالغ

آلفاپینن به عنوان مهم ترین اجزای اسانس ها، دارای فعالیت آنتی اکسیدانی و آنتی کولین استرازی است. استرس اکسیداتیو به طور مستقیم عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار داده و باعث اختلال حافظه می شود. در این پژوهش به بررسی تاثیر آلفاپینن بر حافظه اجتنابی غیرفعال و استرس اکسیداتیو در مقایسه با دونپزیل پرداخته شد.
در این مطالعه، 50 سر موش صحرایی نر (نژاد ویستار) به پنج گروه: کنترل، شاهد (دریافت کننده حلال آلفاپینن)، گروه های دریافت کننده دوز 2 و 4 میلی گرم برکیلوگرم آلفاپینن و گروه دریافت کننده دونپزیل تقسیم شدند. داروها به مدت 2 هفته به صورت درون صفاقی تجویز شدند. در پایان تیمار، حافظه اجتنابی غیرفعال حیوانات به کمک آزمون شاتل باکس، میزان مالون دی آلدئید، غلظت تیول تام خون و بافت هیپوکامپ (به عنوان شاخص های استرس اکسیداتیو) سنجیده شدند. از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی جهت تعیین تفاوت بین گروه ها استفاده شد.
حافظه در گروه دریافت کننده دونپزیل نسبت به گروه کنترل، به طورمعنی داری افزایش یافت (001/0>p)، و درگروه های دریافت کننده آلفاپینن (با دوز 2 و 4 میلی گرم برکیلوگرم)، افزایش معنی دار حافظه نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید (001/0>p). در دوز 4 میلی گرم برکیلوگرم آلفاپینن نسبت به گروه دونپزیل نیز افزایش معنی داری دیده شد (001/0>p). در سنجش غلظت مالون دی آلدئید در بافت هیپوکامپ در گروه دریافت کننده دوز 4 میلی گرم برکیلوگرم نسبت به گروه کنترل، کاهش معنی داری مشاهده گردید. همچنین میزان تیول تام هیپوکامپ در گروه دریافت کننده آلفاپینن (دوز 4 میلی گرم برکیلوگرم) نسبت به گروه کنترل، افزایش معنی داری را نشان داد (05/0>p).
نتایج این مطالعه نشان داد آلفاپینن با دوز 4 میلی گرم برکیلوگرم، بیشترین تاثیر را در بهبود حافظه حتی نسبت به دونپزیل دارد، همچنین به علت خاصیت آنتی اکسیدانی می تواند شاخص های استرس اکسیداتیو را کاهش دهد.