الگوی توسعه پایدار یکپارچه و متوازن

مفهوم توسعه پایدار برای اولین بار در سطح جهانی در گزارش برانتلند با عنوان "آینده مشترک ما"  در سال 1987 طرح شد. دراین گزارش، توسعه پایدار توسعه ای تعریف شده که نیازهای زمان حال را برآورده می سازد بدون آنکه از توانائی های نسل های آینده برای ارضای نیازهایشان مایه بگذارد. از آن پس این موضوع مکررا در مقالات، کتاب ها و گردهمائی های گوناگون مطرح گردید. پس از طرح موضوع، عده ای از صاحبنظران آن را تائید کردند و گروهی از متخصصان نیز آن را مورد انتقاد قرار دادند. نگارنده ضمن ارج گذاری به نظرات منتقدان، بر این باور است که نظریه توسعه پایدار نظریه ای ارزشمند است که برای بقای انسان ها و کل سیاره اهمیت ویژه ای دارد.  از اینرو به بسط مفهومی نظریه مذکور پرداخته و آن را در سه قلمرو موضوعی، مکانی و زمانی مورد بررسی قرار داده است. از نظر موضوعی توسعه زمانی پایدار است که جامعه را از ابعاد ششگانه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، فنی و تکنیکی، محیطی، روحی و معنوی به طور یکپارچه و متوازن به پیش ببرد. از نظر مکانی لازم است که بر ابعاد محلی، ملی، منطقه ای و جهانی تاکید شود و در قلمرو زمانی نیز ضرورت دارد که ضمن توصیف و تنقید عملکرد گذشته، به شناسائی دقیق وضع موجود و پیش بینی روند های آینده اقدام گردد.  مقاله با طرح پیشنهادهائی برای تسهیل پیاده سازی توسعه پایدار یکپارچه و متوازن خاتمه می یابد.