مشخصه یابی داربست کامپوزیتی نانوالیاف پلی کاپرولاکتون/ ماتریکس خارج سلولی جهت کاربرد در مهندسی بافت

  نانوالیاف الکتروریسی شده، پتانسیل قابل توجهی در افزایش کارآمدی مناسب داربست ها جهت مهندسی بافت غضروف نشان داده اند. افزودن ماتریکس بدون سلول به داربست های نانوالیاف به منظور شبیه سازی محیط خارج سلولی طبیعی در مهندسی بافت تاثیر مثبت دارد. هدف از انجام این مطالعه، الکتروریسی پلی کاپرولاکتون/ماتریکس خارج سلولی /Extracellular matrix(ε-caprolactone)Poly یا PCL/ECM) و بررسی رفتار مکانیکی و بیولوژیکی آن برای کاربرد در مهندسی بافت است. داربست های پلی کاپرولاکتون و پلی کاپرولاکتون/ماتریکس خارج سلولی با الکتروریسی شدن 10 درصد وزنی/حجمی محلول پلی کاپرولاکتون و پلی کاپرولاکتون/ماتریکس خارج سلولی با حلال های دی کلرومتان و دی متیل سولفوکسید آماده شد. برای بررسی بقا و تکثیر سلول های بنیادی مشتق شده از بافت چربی انسان در داربست، از روش MTT استفاده شد. برای بررسی ریخت شناسی (Morphology)، پایداری و خواص سطح داربست از روش های میکروسکوپ الکترونی روبشی، آزمون استحکام کششی، جذب آب و اندازه گیری زاویه ی تماس استفاده شد. در داربست الکتروریسی شده ی پلی کاپرولاکتون/ماتریکس خارج سلولی، میزان آب دوستی، جذب آب و استحکام کششی نسبت به داربست الکتروریسی شده ی پلی کاپرولاکتون افزایش معنی داری را نشان داد. میزان تخلخل در داربست PCL/ECM کاهش و قطر الیاف افزایش داشت. همچنین، زیستایی و تزاید سلول ها در داربست PCL/ECM در روز هفتم نیز افزایش معنی داری را نشان داد. نتایج این مطالعه، نشان داد که افزودن ماتریکس خارج سلولی به داربست پلی کاپرولاکتون، موجب بهینه شدن خواص داربست حاصل، جهت مهندسی بافت می شود.