بررسی دلالت حدیث عثمان بن حنیف بر جواز طلب شفاعت از پیامبر (ص) بعد از وفات ایشان

مسیله طلب شفاعت از پیامبر$ بعد از وفات ایشان، یکی از مسایل مورداختلاف بین وهابیان و دیگر مسلمانان است. مسلمانان معتقدند همان طور که طلب شفاعت از پیامبر$ در زمان حیات ایشان جایز بود، بعد از وفات ایشان نیز مشروع است. یکی از ادله جواز این عمل، حدیث «عثمان بن حنیف» است که در برخی کتاب های مهم اهل سنت، و با سندی صحیح ذکر شده است. در مقابل، وهابیان طلب شفاعت از پیامبر$ بعد از وفات ایشان را مردود می دانند و می گویند که این عمل به معنای اعتقاد به قدرت خفیه برای بندگان است و چنین اعتقادی شرک محسوب می شود؛ چراکه تنها خداوند بر امور خفیه قادر است و نباید کسی را با او در این امر شریک دانست. ازاین رو، وهابیان کسانی را که به این نوع طلب شفاعت معتقدند، تکفیر می کنند. آنها به دلالت حدیث عثمان بن حنیف اشکال می گیرند و انجام این عمل توسط سلف را انکار می کنند. آنان قایل اند که حتی اگر این روایت صحیح نیز باشد، بازهم بر جواز طلب شفاعت از پیامبر$ بعد از وفات ایشان، دلالت نمی کند.
ولی با دقت و بررسی در مفاد این روایت به دست می آید که دلالت حدیث مذکور، که از لحاظ سندی نیز بدون اشکال است، بر جواز طلب شفاعت از پیامبر$ در برزخ، انکارناپذیر است و در نتیجه، اشکالات وهابیان مردود خواهد بود.