نقش اعتمادسازی در امنیت اجتماعی شهر تهران

امنیت اجتماعی به عنوان یکی از ابعاد امنیت ملی دلالت بر همبستگی اجتماعی دارد. به بیان دیگر امنیت اجتماعی زمانی تحقق می یابد که افراد خود را عضو یک گروه (جامعه) بدانند و به آن پایبند باشند. از سوی دیگر سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از اقسام سرمایه های یک جامعه (در کنار سرمایه اقتصادی و سرمایه انسانی)، تسهیل کننده مدیریت بحران در هنگام حمله دشمن محسوب می گردد که تامین کننده یکی از اهداف پدافند غیرعامل است. این تحقیق در پی بررسی چگونگی تاثیرگذاری اعتمادسازی (به عنوان مهم ترین مولفه سرمایه اجتماعی) در امنیت اجتماعی است. در این تحقیق مبانی نظری امنیت اجتماعی (آموزه های دینی، الگوهای مشترک زبانی، آداب ورسوم اجتماعی، ارزش های مشترک اجتماعی و هنجارهای مشترک اجتماعی) از قرآن مجید، نظریات حضرت امام خامنه ای و نظرات صاحب نظران این حوزه استخراج شده است. هم چنین مبانی نظری اعتمادسازی (بنیادی، بین شخصی، تعمیم یافته و نهادی) بر اساس نظریات گیدنز، زتومکا و اریکسون استخراج گردیده است. در این تحقیق از میان کارشناسان حوزه های منتخب اجتماعی یعنی رسانه ملی، معاونت اجتماعی ناجا، اداره کل امور اجتماعی استانداری تهران و صاحب نظران دانشگاهی تعداد 79 نفر با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه گیری هدفمند غیر نسبتی انتخاب و پرسش نامه محقق ساخته (75 نفر) و نیز مصاحبه (4 نفر) بر روی آنان اجرا گردید. یافته های تحقیق نشان می دهد انجام اقدامات اعتمادساز در حوزه اجتماعی به تغییر در هویت گروهی (نحوه نگرش به ارزش های مشترک اجتماعی و هنجارهای مشترک اجتماعی) و هویت فردی (آداب ورسوم یا سبک زندگی و آموزه های دینی) می انجامد. هم چنین هر دو بعد هویت (هویت فردی و هویت اجتماعی) بیشتر از همه انواع اعتماد، تحت تاثیر اعتمادسازی تعمیم یافته قرار دارند. هویت فردی پس از اعتماد تعمیم یافته، تحت تاثیر اعتمادسازی بین شخصی قرار دارد. لیکن درمجموع اعتمادسازی تاثیر چندانی بر الگوهای مشترک زبانی ندارد.