ارزیابی چالش های همکاری های بین المللی در توافقنامه تغییرات آب و هوایی پاریس (از منظر واقع گرایی)

سند نهایی توافقنامه پاریس به عنوان نخستین توافق اقلیمی بین المللی در دسامبر 2015، به تایید 195 کشور شرکت کننده در اجلاس رسید. بر اساس این سند که از سال 2020 لازم الاجرا خواهد بود؛ کشورها متعهد می شوند که از طریق همکاری های مشترک، افزایش دمای کره زمین را کمتر از دو درجه سانتی گراد نگه دارند. تهدیدات زیست محیطی به عنوان تهدیداتی امنیتی، با ابعاد جهانی و فراگیر، عامل موثری در همکاری برای رفع تهدید مشترک محسوب می گردد. در این مقاله همکاری های زیست محیطی بر اساس نظریه واقع گرایی موردبررسی قرار می گیرد و عوامل واگرا در گسترش همکاری میان کشورها، در مسیر این توافق بر اساس نظریه واقع گرایی ارزیابی می گردد. عواملی همچون تفاوت کشورهای جهان از جهت توسعه یافتگی و میزان خسارت آنان به محیط زیست و همچنین تفاوت در خسارات ناشی از گرمایش زمین و یا پذیرش توافقات و همچنین عدم شفافیت و غیر الزامی بودن پیمان های زیست محیطی، ارجحیت منافع ملی و توسعه بر رعایت حقوق بین الملل زیست محیطی ازجمله چالش های پیش رو در توافقنامه پاریس می باشد.