مطالعه تاثیر عملکرد روانکاری کمینه و نوع روانکار در فرآیند فرزکاری فولاد زنگ نزن EN 1.4903

در فرآیندهای ماشینکاری به منظور کاهش اصطکاک تماس ابزار و قطعه کار، کاهش حرارت ماشینکاری و بهبود کیفیت سطح قطعه کار معمولا از سیالات خنک کننده/روانکار استفاده می شود. با این وجود در سال های اخیر به منظور محافظت از سلامت انسان و محیط زیست، قوانین متعددی وضع شده و مصرف کنندگان را ملزم به کاهش مصرف سیالات برش و گسترش استفاده از سیالات کم خطر و تجدیدپذیر نموده است. به همین منظور اخیرا تکنیک جدید روانکاری کمینه برای فرآیندهای ماشینکاری توسعه پیدا کرده است. روغن های گیاهی از جمله روغن های پایه زیستی محسوب می شوند و به دلیل بی خطر بودن شیمیایی و تجدیدپذیری، از ظرفیت قابل ملاحظه ای در زمینه استفاده در روانکاری کمینه برخوردار هستند. فولادهای زنگ نزن جزء دسته مواد سخت ماشینکاری شونده محسوب می شوند و از این رو بهبود قابلیت ماشینکاری آن ها همواره در تحقیقات مطرح بوده است. در این پژوهش اثر روانکاری کمینه و نوع روانکار در فرآیند فرزکاری فولاد زنگ نزن مارتنزیتی 1.4903 EN بررسی شده است. برای این منظور از یک نوع روغن گیاهی دانه کنجد در دو حالت بدون افزودنی (خالص) و با افزودنی آنتی اکسیدان و یک نوع روغن معدنی برش استفاده شده است و نیروهای فرزکاری، زبری سطح و بافت سطح ماشینکاری شده نمونه ها مورد ارزیابی قرار گرفته اند. همچنین به منظور مقایسه، آزمایش ها در دو شرایط ماشینکاری خشک و تر نیز انجام شده است. نتایج نشان می دهد که روش روانکاری کمینه در مقایسه با روش های متداول، با کاهش نیروها و بهبود کیفیت سطح، قابلیت ماشینکاری فولاد زنگ نزن را ارتقاء می بخشد. همچنین نوع روغن مصرفی تاثیر قابل ملاحظه ای بر خروجی های فرآیند دارد.