ارزیابی قابلیت مدل برنامه ریزی بیان ژن در شبیه سازی تابش خورشیدی رسیده به زمین (مطالعه موردی: اهواز)

تعیین میزان تابش خورشیدی رسیده به زمین در هر محل، برای بسیاری از مسایل کاربردی مانند استفاده از انرژی خورشیدی، دارای اهمیت فراوانی است. ولی در بسیاری از ایستگاه ها به دلیل هزینه زیاد نصب و نگهداری تجهیزات اندازه گیری تابش خورشیدی، اندازه گیری مستقیم این پارامتر به طور محدود انجام می شود. بنابراین در دهه های گذشته معادلات تجربی مختلفی برای تخمین این پارامتر توسعه یافته اند که در صورت استفاده برای مناطق جدید، نیازمند واسنجی می باشند. در این مطالعه به منظور بررسی عملکرد مدل برنامه ریزی بیان ژن (GEP) در شبیه سازی تابش خورشیدی رسیده به زمین از اطلاعات روزانه هواشناسی ایستگاه سینوپتیک اهواز استفاده گردید. به این منظور پارامتر روز از سال و داده های روزانه حداقل، حداکثر و میانگین دما، رطوبت نسبی، ساعات آفتابی و تابش برون زمینی سه سال متوالی محدوده سال های 2006 تا 2008 شهر اهواز به عنوان ورودی مدل GEP انتخاب گردید. همچنین کارایی مدل GEP در مقایسه با دو روش تجربی آنگستروم و هارگریوز- سامانی مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که مدل GEP در تخمین تابش خورشیدی رسیده به زمین، به طورکل دارای عملکرد بهتری نسبت به معادله های تجربی می باشد و از بین معادله های تجربی مورد استفاده در این تحقیق، معادله آنگستروم دارای دقت بهتری نسبت به مدل هارگریوز- سامانی بود.