فشردهسازی پایدار سامانه های کشاورزی در ایران برای سازگاری با تغییر اقلیم: فرصت ها و چالشها
دستیابی به امنیت غذایی پایدار در ایران، که در منطقهای خشک و نیمهخشک واقع شده است، مستلزم غلبه بر چالشهای گوناگون مانند محدودیت منابع پایه (آب و خاک زراعی)، بهبود ایمنی و سلامت غذا، ارتقای بهرهوری کشتبومها همراه با تجدید ساختار بازار و افزایش توان خرید مصرفکنندگان است. تغییر اقلیم از عامل های تهدیدکننده پایداری سامانههای کشاورزی کشور به شمار میرود. تجدیدنظر در کشاورزی فشرده به دلیل کاهش کمی و کیفی منابع آب، خاک و تنوع زیستی، که ناشی از عملیات کشاورزی رایج در طولانیمدت است، یکی از ضرورتهای تامین پایداری کشتبومها در ایران می باشد. با این حال، امنیت غذایی نباید در این فرایند دچار کاستی و بیثباتی شود، به همین دلیل نیاز زیادی به الگوی فشردهسازی پایدار احساس میشود که در آن امنیت غذایی و پایداری بومشناختی این سامانهها به شکلی یکپارچه رعایت شود. فشردهسازی پایدار پیشنیاز سازگاری4 با تغییر اقلیم در ایران است، زیرا برای کاهش مصرف آب و افزایش کارایی مصرف آب، بهینهسازی خاکورزی و مدیریت خاک و بیشینهسازی بهرهوری زنجیره تولید به سازگاری نیاز است. این امر در قالب مراحل سهگانه 1- کاهش مصرف نهادهها، 2- جایگزینی نهادهها و عملیات رایج با گزینههای تلفیقی و پایدار، و 3- طراحی مجدد و بازآفرینی کشتبومهای تابآور در برابر اقلیم محقق میشود. تجارب موفق فشرده سازی کشاورزی در کشورهای در حال توسعه می تواند افق امیدوارکننده ای برای پذیرش این رهیافت در ایران باشد. مستندها نشان می دهد روش ها و عملیات فشرده سازی پایدار در 57 کشور و در 37 میلیون هکتار زمین اجرا میشود که در برخی از این موارد، عملکرد و تولید محصول های کشاورزی تا 70% افزایش داشته است. در مقاله حاضر فرصتها و چالشهای آن مورد بررسی قرار گرفته است.
امنیت غذایی ، بهرهوری ، پایداری ، تابآوری
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.