اثربخشی امیددرمانگری گروهی مبتنی بر نظریه ی اسنایدر بر کیفیت زندگی مردان با ناتوانی جسمی - حرکتی

مطالعات مختلف نشان دادند که امیددرمانگری اثرات معنی داری  بر بهبود کیفیت زندگی، امید و بهزیستی روانشناختی، حرمت خود  و کاهش تنیدگی، اضطراب و افسردگی افراد دارد. آیا این درمان می تواند بر بهبود کیفیت زندگی مردان دارای ناتوانی جسمی - حرکتی نیز موثر باشد؟

هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی امیددرمانگری گروهی مبتنی بر نظریه اسنایدر بر کیفیت زندگی مردان ناتوان جسمی - حرکتی بود.

این پژوهش نیمه‏آزمایشی با طرح پیش‏آزمون - پس‏آزمون با گروه گواه بود. جامعه‏ی آماری پژوهش را تمامی مردان ناتوان جسمی - حرکتی تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل می دادند.تعداد 30 نفر  با استفاده از روش نمونه‏گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جایگزین شدند. شرکت‏کنندگان گروه آزمایش، امیددرمانگری (اسنایدر، 2000) را طی 8 جلسه دریافت نمودند. برای جمع‏آوری داده‏ها از فرم کوتاه پرسشنامه‏ی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1991) استفاده شد. داده‏ها با روش آماری کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

امیددرمانگری بر کیفیت زندگی مردان ناتوان جسمی - حرکتی تاثیر معنی داری داشت (0/01>p).

می توان نتیجه گرفت امیددرمانگری گروهی می تواند در افزایش کیفیت زندگی افراد ناتوان اثربخش باشد.