بررسی سطح ایمونوگلوبولین های مونوکلونال در بیماران با سندرم شوگرن اولیه

سندرم شوگرن در حدود 5/0% عموم مردم شیوع دارد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی شیوع ایمونوگلوبولین های مونوکلونال در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن اولیه صورت پذیرفت.

این مطالعه توصیفی بر روی 31 بیمار مبتلا به شوگرن اولیه مراجعه کننده به بیمارستان فیروزگر تهران طی شش ماه نخست سال 1395 که تحت معاینه بالینی و آزمایشات مربوطه قرار گرفته بودند، انجام پذیرفت. در تمام بیماران آزمایش خون از نظر مونوکلونال آنتی بادی با استفاده از الکتروفورز ایمن سازی روی ژل های آگارز با آنتی سرم اختصاصی به زنجیره های IgG، IgM، IgA وκ  و λ تجزیه و تحلیل گردید. ایمن سازی با استفاده از Helena immunofixation agarose kit (Helena Laboratories, Beaumont, TX, USA)، اتو آنتی بادی های Anti-Ro، Anti-La، Rheumatoid factor (RF)، آنتی بادی ضدهسته با روش ایمونوفلورسانس، آزمایشات خون با تهیه لام خون محیطی، سدیمانتاسیون با روش مرجع لوله وستر گرین، آنالیز ادراری با Dip stick و اندازه گیری غلظت ادرار (Urine specific gravity) با استفاده از Refractometer (Mesu Lab Instruments Co., Guangzhou, China)، اندازه گیری کمپلمان سرم با روش توربیدومتری و کمپلمان CH50 با روش الایزا انجام گرفت.

 در بیماران مورد بررسی تاری دید 94%، خشکی دهان در 84%، التهاب و درد مفاصل در 48% و بزرگی غدد تحت فکی در 19% بیماران، بزرگی غدد لنفاوی، درگیری ریوی و پاراتیرویید هر کدام در 16% و التهاب رگ های خونی و عروقی در 13% و پدیده رینود در 6% مشاهده گردید و درگیری کلیوی و درگیری کبدی با کمترین درصد شیوع هر کدام در 3% بیماران مشاهده گردید. فاکتور روماتویید 22/58% و سدیمانتاسیون در 12/90%، الگوهای آنتی بادی ضدهسته و فلورسانس آنتی بادی ضدهسته 16/12%، کمپلمان C3 در 12/9% و کمپلمان C4 در 6/45% از بیماران غیرطبیعی بود. در مجموع در 29% از بیماران مونوکلونال آنتی بادی ها بیشتر از حالت نرمال بودند. ایمونوگلوبولین های مونوکلونال IgG، IgM و IgA به ترتیب در 19/3%، 6/4% و 3/2% غیرطبیعی بودند.

 سطح ایمونوگلوبولین های مونوکلونال در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن اولیه افزایش یافت.