بررسی صورت های نوای گفتار در کودکان بهنجار پنج تا یازده ساله فارسی زبان: مدل روان شناختی زبان

نوای گفتار ناظر بر کاربرد مختصه های آوایی و صوتی به شیوه ای نظام مند است که نقشی مهم و اساسی در تعاملات ارتباطی انسان و رشد زبان دارد. با توجه به نقش حائز اهمیت مهارت های نوای گفتار، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی مهارت های صورت نوای گفتار و بررسی اثر سن و جنسیت بر مهارت های نوای گفتار در کودکان بهنجار پنج تا یازده ساله فارسی زبان انجام شد.

مطالعه حاضر به صورت مقطعی بر روی 105 کودک دختر و 105 کودک پسر بهنجار در گروه های سنی پنج تا شش ساله، هفت تا هشت ساله و نه تا ده ساله اجرا شد. مهارت های تمییز و تقلید واحدهای کوتاه و بلند کودکان با استفاده از نسخه فارسی-رایانه ای «نیمرخ عناصر نوایی در ارتباط کلامی» ارزیابی گردید که در آن امتیاز دوازده یا بیشتر در هر خرده آزمون به معنای مهارت کودک در آن خرده آزمون است. به منظور مقایسه عملکرد کودکان به تفکیک گروه های سنی و جنسی، از آزمون های ناپارامتری کروسکالوالیس و یومن ویتنی استفاده شد.

نتایج مطالعه نشان داد در گروه سنی پنج تا شش ساله، کودکان تنها در تکلیف «تمییز واحدهای بلند» امتیاز کمتر از سطح توانش (<12) کسب کردند؛ درحالی که در گروه های سنی هفت تا هشت ساله و نه تا ده ساله، کودکان در تمامی خرده آزمون ها امتیازی بیشتر از سطح توانش (>12) کسب نمودند. بررسی نتایج مطالعه به تفکیک جنسیت نشان داد که دختران و پسران در تمامی تکالیف بخش صورت، نمراتی بیشتر از سطح توانش کسب کردند. بررسی امتیاز کودکان به تفکیک گروه های سنی نشان داد که بین عملکرد کودکان در گروه های سنی، تفاوت معناداری در تمامی تکالیف بخش صورت وجود دارد (0٫05>p)؛ در حالی که تفاوت امتیازها به تفکیک جنسیت تنها در تکالیف «تقلید واحدهای کوتاه» و «تمییز واحدهای بلند» معنادار شد (0٫05>p).

توانایی تمییز و تقلید نوای گفتار در کودکان بهنجار فارسی در محدوده سنی پنج تا یازده سال با افزایش سن پیشرفت می کند. همچنین این طور پیش بینی می شود که در زبان فارسی، کودکان از هفت سالگی به بعد در تمییز و تقلید مهارت های نوای گفتار به مهارت می رسند.