اثر پاکلوبوترازول روی رشد سبزینه ای، محتوای عناصر غذایی، گلدهی، و عملکرد مانگو (Mangifera indica L.) و پویایی باقیمانده آن

هدف این پژوهش ارزیابی کارآمدی پاکلوبوترازول (PBZ) در مانگو برحسب رشد سبزینه ای، محتوای عناصر غذایی در برگ، گلدهی، عملکرد، و کیفیت میوه بود. افزون بر این، پویایی و تحرک باقیمانده PBZ در خاک و اندام گیاهی نیز ارزیابی شد. آزمایش در شرایط آب وهوایی استوایی گرم و مرطوب شرق هندوستان در طی سالهای 17-2013 روی درختان 15 ساله مانگو رقم Arka Neelachal Kesari اجرا شد. ماده پاکلوبوترازول در ماه سپتامبردر مقادیر g a. i. /m 25/0 - 0/1 در هر متر درختان به خاک افزوده شد. نتایج چنین اشاره داشت که PBZ به طور معناداری سطح مقطع ساقه درختان (TCSA)، طول ساقه، و مساحت برگ را کاهش داد. نیز، کاهشی در محتوای N و K برگ ها مشاهده شد، در حالیکه مقادیر Ca، Mg، ، و Zn در گیاهان تیمار شده با PBZ افزایش یافت. PBZ شکفتن جوانه گل را به جلو انداخت و شدت گلدهی، درصد گلهای دوجنسی (bisextual)، عملکرد میوه، و کارآیی عملکرد را افزایش داد. غلظت های بالا ترPBZ تراکم شاخه و خوشه را شدیدترکرد. همچنین، PBZ منجر به افزایش کل جامدات محلول(TSS) شد ولی محتوای بافت نرم میوه (pulp) و نسبت بافت نرم به هسته (pulp/stone) تحت تاثیر قرار نگرفت. در تیمارهای افزایش مقادیر بالای PBZ، باقیمانده PBZ در خاک تا 9 ماه بعد از افزودن دوام داشت در حالیکه در افزایش های کمتر، باقیمانده PBZ طی 6-5 ماه به مقادیر غیر قابل تشخیص کاهش یافت. نیز، در کلیه تیمارها میوه هاعاری از باقیمانده PBZ بودند. افزودن PBZ در مقادیر کم (0.25 g a. i. /m) نه تنها بدون اثر بر رشد گیاه برای تقویت و بهبود گلدهی و عملکرد موثر بود، بلکه از خاک هم به مقدار زیاد تخلیه شد.