سلامت عمومی و ویژگی های شخصیتی: ملاک هایی برای تعیین سازگاری و ناسازگاری انواع کمال گرایی

کمال گرایی یک ویژگی شخصیتی است که به شکل های گوناگونی تعریف شده، اما در اکثر این تعاریف تمایل به کامل بودن و برتر بودن مشترک است. تقسیم بندی کمال گرایی به دو نوع مثبت و منفی، سازگارانه و ناسازگارانه و سالم و ناسالم و یا به انواع گوناگون، از سال 1978 توسط هاماچک آغاز شد و تاکنون چندین نظریه پرداز اقدام به تایید، تکمیل یا تغییر انواع ذکر شده توسط او کرده اند. جدیدترین تقسیم بندی، مدل 2*2 کمال گرایی گادریو و تامپسون (2010) است که کمال گرایی را به چهار نوع تقسیم کرده است. مهم ترین هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان سازگاری انواع کمال گرایی بر اساس مولفه های سلامت عمومی و ویژگی های شخصیتی بود. در پژوهش حاضر از روش علی-مقایسه ای به عنوان یک روش توصیفی استفاده شد. 198 نفر از دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه علامه طباطبایی به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و با استفاده از آزمون کمال گرایی هیل، بر اساس نوع کمال گرایی به چهار گروه تقسیم شدند. سپس این چهار گروه با استفاده از روش تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA)، از نظر ویژگی های شخصیتی و مولفه های سلامت عمومی که به ترتیب با آزمون شخصیتی نئو و آزمون سلامت عمومی (28 سوالی) با یکدیگر مقایسه شدند. با توجه به اینکه ملاک های تعیین سازگاری یا ناسازگاری انواع کمال گرایی در پژوهش حاضر، نمرات دانشجویان در مولفه های سلامت عمومی و ویژگی های شخصیتی به خصوص عصبیت (N) بود، یافته های حاصل بدین شرح هستند: الف) کمال گرایی ترکیبی ناسازگارانه ترین نوع کمال گرایی است. ب) کمال گرایی خود-ارزیابانه از کمال گرایی وجدانی و عدم کمال گرایی، ناسازگارانه تر است. ج) کمال گرایی وجدانی از تمام انواع کمال گرایی سازگارانه تر است. با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که کمال گرایی خود-ارزیابانه در هر صورت، ناسازگارانه است و نه تنها کمال گرایی وجدانی (در نوع کمال گرایی ترکیبی)، قادر به خنثی کردن اثر منفی آن نیست، بلکه این اثر منفی را بیشتر می کند. دلیل این امر این است که احتمالا کمال گرایی وجدانی در افرادی که هر دو نوع کمال گرایی را با هم دارند (کمال گرایی ترکیبی) از نوع افراطی و غیر قابل انعطاف است.