تاثیر تمرین بدنی با دستگاه بازخورد هشدار دهنده لرزشی- شنیداری بر کنترل تعادل سالمندان کم بینا

کیفیت پایداری که به تعادل ارجاع داده می شود، تحت عنوان توانایی نگهداری مرکز ثقل در ارتباط با نقطه اتکا تعریف می گردد. با توجه به مشکلات افراد سالمند کم بینا در حفظ و نگهداری تعادل و تاثیر این مهم بر فعالیت های اجتماعی آنان، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرین بدنی با دستگاه بازخورد هشدار دهنده لرزشی- شنیداری بر کنترل تعادل سالمندان کم بینا انجام شد.

30 سالمند کم بینا به صورت تصادفی ساده در دو گروه تمرین بدنی و تمرین بدنی به همراه دستگاه بازخورد زیستی قرار گرفتند. کم بینا بودن شرکت کنندگان از طریق تست Snellen و دستگاه بینایی سنجی مشخص گردید. تمرینات شامل دو گونه تکلیف ایستادن و راه رفتن به همراه تکالیف دوگانه حرکتی و ذهنی بود. سالمندان در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون در آزمون های تعادلی دستگاه تعادل سنج استابیلومتر شرکت نمودند. گروه ها به مدت 12 هفته و هفته ای دو جلسه به تمرین پرداختند. نتایج با استفاده آزمون Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

تمرین بدنی بدون دستگاه بازخورد زیستی و همراه با آن، تاثیر معنی داری بر تعادل سالمندان کم بینا داشت (001/0 = P). بر اساس نتایج آزمون Independent t، تفاوت معنی داری بین تعادل دو گروه در مرحله پس آزمون مشاهده شد؛ بدین معنی که گروه تمرین با دستگاه، عملکرد بهتری را در تعادل نشان داد (035/0 = P).

تمرینات بدنی به همراه استفاده از دستگاه بازخورد هشدار دهنده، می تواند موجب بهبود شاخص های تعادل شود. در این میان، دستکاری های چند حسی مبتنی بر راهبردهای سازگاری و جایگزینی می تواند نتیجه بهتری را به دنبال داشته باشد و بر میزان این اثربخشی بیفزاید.