کاربست شاخصه های اقلیمی- فرهنگی در شعرفارسی معاصرمازندران در راستای تقویت فرهنگ بومی (با رویکرد به سروده های اسدالله عمادی ، علی اکبر مهجوریان و جلیل قیصری)

شعراقلیمی معاصر شعریست سوبژکتیو با کلیتی ارگانیک که چالش سنت و مدرنیزم درآن نمودی بارز دارد. شعراقلیمی راس هرم ادبیات بومی است و پس زمینه ی شعر کلاسیک محسوب می شود. پررنگ کردن موتیف های اقلیمی و خلق فضا در محیط زبان، شعری خاص با کارکرد ویژه پدید می آورد که بهره گیری از نشانه های زبانی بومی- قلیمی آن در راستای توسعه ی فرهنگی ادبی قابل توجیه است. اسدالله عمادی ،علی اکبر مهجوریان و جلیل قیصری از شاعران پیشرو شعر اقلیمی مازندران به حساب می آیند که راهبردهای زبانی اقلیمی، سروده هایشان را از غنای فرمال برخوردار کرده است. این سه تن علاوه بر شعر در رمان و تحقیق و پژوهش در حوزه ی فرهنگ نیز آثار در خور توجهی دارند. در این پژوهش شاخصه های جغرافیایی، اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی- معیشتی در شعر سه شاعر اقلیم گرای مازندران تبیین و تحلیل شده است. برآیند این جستار نشان می دهد طبیعت محوری، تصویر پردازی، عشق به سرزمین، عصیان و اعتراض، توجه به فرهنگ بومی و قومی(آیین ها، سنت ها، باورها) توجه به زبان بومی از مولفه های پرتکرار است. روش پژوهش توصیفی - تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی است.