ظرفیت درمان سلول های بنیادی در زخم دیابتی

زخم به صورت گسستگی در ساختار و عملکرد پوست تعریف می شود. به زخم هایی که با روند ترتیبی و زمانی ترمیم زخم بهبود پیدا نکرده و بیش از 3 ماه بهبود نمی یابند زخم مزمن گفته می شود. ترمیم زخم های دیابتی با توجه به مزمن بودن این نوع از زخم؛ به معنی توقف فرایند بهبودی در یکی از فازهای سه گانه ی ترمیم زخم (هموستاز/التهابی، بازآرایی، تولید و تمایز بافتی) فرایندی پیچیده است که منجر به شکست و تکرارپذیری درمان می شود، از این رو درمان زخم های دیابتی چالشی مهم برای نظام سلامت می باشد. با شناخت توانایی های سلول های بنیادی در ترمیم بافت های مختلف، به کارگیری این سلول ها یا مشتقات استخراج شده از آن ها در کانون توجه درمانگران و محققان قرار گرفته است. با توجه به فقدان درمان و دستورالعمل کارآمد برای درمان این نوع از زخم دیابتی، با درنظرگرفتن روش ها و درمان های موجود و ظهور داروهای بازسازی کننده (Regenerative medicine) و درمان های مبتنی بر سلول های بنیادی در حوزه ی زخم، بستری جدید و امیدوارکننده برای درمان این نوع زخم فراهم آمده و پژوهش های فراوانی در ارتباط با آن در حال انجام است. در این مقاله به معرفی و بررسی اجمالی روش های جدید درمانی مبتنی بر سلول های بنیادی پرداخته می شود.