مقایسه اثرات محافظتی ال کارنیتین و عصاره آبی خار مریم پس از سمیت کبدی القا شده با دیازینون در کبد موش صحرایی نر

دیازینون (DZN) یک آفت کش ارگانوفسفور (OP)، با ایجاد استرس اکسیداتیو منجر به تولید رادیکال های آزاد و تغییرات پاتولوژیک در بدن است. هدف بررسی اثرات محافظتی ال کارنیتین (LC) و عصاره آبی خار مریم (SMAE) در برابر سمیت کبدی القا شده با DZN در کبد موش صحرایی نر است. موش ها در 9 گروه (n=8) شامل کنترل، شمDZN15 ، SMAE100 ، LC300 ، SMAE100 + LC300، DZN15 + LC300،DZN15 + SMAE100 و DZN15 + SMAE100 + LC300 قرار گرفتند. 30 روز پس از درمان تحت گاواژ دهانی، نمونه خون گرفته شد و سطح سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینو ترانسفراز (ALT)، آلکالین فسفاتاز (ALP)، گاما گلوتامیل ترانسفراز (GGT)، آلبومین (Alb) و پروتئین تام (TP) با روش فوتومتریک اندازه گیری شد. کبد موش ها جدا و ارزیابی هیستوپاتولوژیک شد. درمان با DZN15 به طور معناداری سطح AST، ALT، ALP و GGT را افزایش و میزان Alb و TP را کاهش داد (p < 0.05). تجویز DZN15 موجب التهاب لنفوسیتی، پرخونی، آپوپتوزیس هپاتوسیت ها و کوچکتر شدن فضای سینوزوییدی شد. گرچه، درمان با DZN15 + SMAE100 + LC300 سطح ALT، ALP، GGT،Alb و TP را تغییر نداد (p < 0.05)، اما سطح AST را به میزان قابل توجهی نسبت به گروه کنترل افزایش داد (p < 0.05). تغییرات ساختاری کمتر و بهبود در بافت کبد مشاهده شد. یافته های این مطالعه نشان داد تجویز همزمان SMAE و LC می تواند آسیب های بافت کبدی القا شده با DZN را کاهش و پارامترهای بیوشیمیایی کبدی را در موش های صحرایی بهبود بخشد.