علل و آثار کاهش حیا و افزایش بی حیایی و راه کارهای برون رفت از این وضعیت

بعضی از آموزه های دینی علی رغم بنیادی بودن و اهمیت خاص در سلسله ی معارف اسلامی، متاسفانه کم تر به چشم آمده و مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند. شاید بتوان مقوله ی «حیا» را مهم ترین از این نوع آموزه هایی دانست که مورد کم مهری اندیشمندان و صاحب نظران اسلامی قرار گرفته است؛ به خصوص در این دوران که به حق عنوان «دوران بی حیایی» را بر آن می توان نهاد. در این مقاله سعی بر آن شده است تا علاوه بر ارایه ی تعریف جدیدی از «حیا»، جایگاه والای آن در آیات و روایات بررسی گردد. در ادامه به کالبدشکافی پیکره ی «حیا» پرداخته می شود تا از رهگذر آن دقیق تر و عمیق تر بتوان به اثرات و تاثیرات آن بر رفتار متقابل فرد و جامعه پرداخت. از دیگرسو فقدان حیا که در اصطلاح «وقاحت» نامیده می شود، در نزد فرد و جامعه مضرات جبران ناپذیری دارد که مطمح نظر نگارنده بوده است. با شناخت کامل از جایگاه رفیع «حیاء» و پی بردن به اینکه فقدان و کمبود صفت محوری فوق در افراد جامعه چه آسیب های اساسی بر پیکره ی جامعه دینی در نهادهای مختلف آن وارد می سازد، حساسیت و به تبع آن تلاش در جهت ارتقاء سطح حیامندی در ابعاد فوق الذکر ایجاد می شود؛ و این تلاش در قالب های پژوهشی و آموزشی تجلی می یابد. تحقیقات نظری و کاربردی پژوهشگران متعهد در کنار آموزش های عمومی و خصوصی توسط مجریان متخصص و متدین، فضای جامعه را سرشار از حیا و شرم حضور در محضر حق تعالی خواهد نمود.