پیش بینی کیفیت زندگی پناهندگان ایرانی بر اساس سرسختی روانشناختی و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجی گری امیدواری

هدف از پژوهش حاضر  پیش بینی کیفیت زندگی پناهندگان ایرانی بر اساس سرسختی روانشناختی و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجی گری امیدواری  بود.

روش پژوهش همبستگی از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر همه ی پناهدگان ایرانی ساکن در کمپ های پناهنگی کشور آلمان بودند. از بین این افراد 200 نفر به صورت در دسترس انتخاب شده و پرسشنامه های پژوهش روی آنها اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1996)پرسشنامه امید اشنایدر و همکاران (1991)،  پرسشنامه سرسختی روانشناختی کوباسا و همکاران (1979)، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده چند بعدی زیمت و همکاران (1988) بودند. متناسب با سطح سنجش داده ها و مفروضات آماری، از روش تحلیل مسیر برای تحلیل داده ها استفاده شد.  

نتایج تحلیل آماری نشان داد که سرسختی روانشناختی و حمایت اجتماعی ادراک شده اثر مستقیمی بر امیدواری داشته اند. رابطه امیدواری  با کیفیت زندگی به صورت مثبت معنادار بود. اثر غیرمستقیم سرسختی روانشناختی بر کیفیت زندگی به واسطه ی امیدواری معنادار بود. همچنین اثر غیرمستقیم حمایت اجتماعی ادراک شده بر کیفیت زندگی به واسطه ی امیدواری معنادار بود(p<0.05).

سرسختی روانشناختی و حمایت اجتماعی ادراک شده می تواند کیفیت زندگی را پیش بینی کند. همچنین امیدواری نیز به عنوان فاکتوری مهم بر پیش بینی کیفیت زندگی نقش ایفا میکند.