تبیین روابط علی عوامل استرس زای شغلی، رسالت شغلی و فرسودگی شغلی در کارکنان غیر هیئت علمی دانشکده های دانشگاه علوم پزشکی همدان

از عوامل موثر بر عملکرد شغلی هر فرد می توان به استرس شغلی، رسالت شغلی و فرسودگی شغلی اشاره کرد؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر تبیین روابط علی عوامل استرس زای شغلی، رسالت شغلی و فرسودگی شغلی در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی همدان بوده است.

مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر از نوع مقطعی است که در سال 1398 تعداد 378 نفر از کارکنان غیر هییت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان را بررسی کرده است. داده های این مطالعه با استفاده از پرسشنامه های فرسودگی شغلی مسلش، استرس شغلی (HSE- Q) و رسالت شغلی دیک جمع آوری شد. به منظور بررسی ارتباط متغیرها، از روش مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) در نرم افزار AMOS نسخه 24 استفاده شد.

میانگین سنی شرکت کنندگان 38/93 سال بود. مولفه های عوامل استرس زای شغلی و رسالت شغلی با مولفه های فرسودگی شغلی هم بستگی مثبت و معناداری دارند (0/05>P). برازش مدل اندازه گیری با داده های گرد آوری شده قابل قبول است. عوامل استرس زای شغلی نیز به صورت غیرمستقیم و با میانجیگری ابعاد حضور و جست وجوی رسالت شغلی با فرسودگی شغلی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی رابطه دارد. مجموع مجذور هم بستگی های چندگانه برای متغیر فرسودگی شغلی 0/56 بود. براساس این یافته، عوامل استرس زای شغلی و رسالت شغلی درمجموع 56 درصد از واریانس فرسودگی شغلی را تبیین می کنند.

عوامل استرس زای شغلی و رسالت شغلی درمجموع بیشتر از 50 درصد فرسودگی شغلی را تبیین می کنند؛ بنابراین با توجه به تاثیرات زیان بار فرسودگی شغلی در کارکنان پیشنهاد می شود مسیولان برای کاهش عوامل استرس زا مانند نیازهای روانی و فیزیکی محیط کار، نداشتن حمایت، نبود امنیت شغلی و همچنین رسالت شغلی اقدام کنند.