ارزیابی روند فصلی شاخص هواویز (AI) ایران مبتنی بر داده ‏های ماهواره ‏ای Nimbus 7، Earth Probe، و Aura

هدف از این پژوهش ارزیابی روند شاخص هواویز (AI) فصلی در ایران است. در این راستا، داده‏ های سنجنده TOMS دو ماهواره Nimbus 7 و Earth Probe و سنجنده OMI ماهواره Aura اخذ شد و از آزمون ناپارامتریک من- کندال (MK) برای شناسایی روند شاخص هواویز استفاده شد. نتایج نشان داد داده‏ های سنجنده TOMS ماهواره EP برای مطالعه روند مناسب نیست، زیرا از سال 2001 داده ‏های این سنجنده کالیبراسیون نمی‏شود. بیشینه و کمینه روند شاخص هواویز ایران به‏ ترتیب برای سنجنده OMI و TOMS ماهواره Nimbus 7 محاسبه شد. در فصل بهار به ‏دلیل فعال‏ شدن چشمه‏ های گرد و غبار از مناطقی با روند کاهشی کاسته شد و بر مناطقی با روند افزایشی افزوده شد. بیشینه روند افزایشی معنی ‏دار و همچنین بیشینه مقدار متوسط شدت روند شاخص هواویز (AI) براساس سنجنده OMI در فصل پاییز محاسبه شد. روند افزایشی شاخص هواویز (AI) در ایران به‏دلیل شرایط محیطی (خشک‏سالی و تغییرات کاربری اراضی) و آب و هوایی (باد شمال تابستانه، الگوهای دینامیکی و حرارتی غرب آسیا، و کم‏فشار حرارتی سند) است. مقایسه داده‏ های ماهواره‏ای با داده ‏های ایستگاه ‏های همدید گرد و غبار در پهنه‏ های مختلف آب و هوایی نشان از تطابق داده ‏های ماهواره‏ای و زمینی دارد.