بررسی کلینیکی و بیومتریک کاربرد Atrisorb در درمان ضایعات فورکیشن درجه II مولرهای ماندیبل

درگیری فورکیشن یکی از شایع ترین ضایعات پریودنتال در دندانهای چند ریشه ای می باشد و درمان این ضایعات بخصوص از طریق روش های رژنراتیو که باعث بازسازی مجدد ساختمانهای از دست رفته می شود، مورد توجه بسیاری از محققان می باشد. هدف از این مطالعه بررسی کلینیکی و بیومتریک کاربرد Atrisorb به همان روش (CPF) Coronally Positioned Flap در ضایعات فورکیشن درجه II مولرهای ماندیبل و مقایسه آن با روش CPF به تنهایی می باشد.
تعداد 24 ضایعه فورکای درجه II ماندیبل در 12 بیمار (7مرد و 5 زن) با متوسط سنی 48.6 سال از بین مراجعه کنندگان به بخش پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران به صورت Bilateral تحت درمان قرار گرفتند. تعداد 12 فورکا با استفاده از Atrisorb و روش CPF به عنوان گروه آزمون و 12 فورکا نیز با استفاده از روش CPF به تنهایی به عنوان گروه کنترل درمان شدند. پارامترهای مورد مطالعه شامل: میزان لثه کراتینیزه Keratinized Gingiva (KG)، میزان تحلیل Recession (REC)، عمق قابل پروب Probing Pocket Depth (PPD)، سطح چسبندگی کلینیکی Clinical Attachment Level (CAL)، و (CHPD) Closed horizontal Probing Depth قبل از عمل و در مقاطع 3، 6 و 12 ماه پس از عمل اندازه گیری شدند.
یافته های حاصل از این بررسی 12 ماه پس از عمل نشان داد که میانگین KG در گروه آزمون 0.316 میلی متر و در گروه کنترل 0.492 میلی متر کاهش یافت. میانگین REC در گروه آزمون 0.35 میلی متر و در گروه کنترل 0.4 میلی متر افزایش یافت که از عوارض غیر قابل اجتناب درمانهای رژنراتیو می باشد. همچنین میانگین PPD در گروه آزمون 2.175 میلی متر و در گروه کنترل 2.35 میلی متر کاهش یافت. بهبود میانگین CAL به میزان 1.825 میلی متر در گروه آزمون و 1.975 میلی متر در گروه کنترل پس از 12 ماه مشاهده گردید. میانگین CHPD نیز در گروه آزمون 3.917 میلی متر و در گروه کنترل 3.916 میلی متر بهبود یافت.
به طور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که هر دو روش به میزان قابل ملاحظه ای در کاهش عمق پاکت، بهبود CAL و CHPDموثر بودند، اما تفاوت بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نیست.