بررسی مقایسه ای میزان اندکس شدت پوسیدگی و پلاک دندانی در بیماران مبتلا به هیپرتیروییدیسم

در درمان هیپرتیروییدیسم سه روش به کار گرفته می شود که شامل درمان طبی، رادیویدین و جراحی می باشد. انتخاب نوع درمان تا اندازه ای اختیاری است. درمان با ید رادیواکتیو در صورتی که داروهای ضد تیرویید نتواند بیمار را یوتیرویید نمایند یا هیپرتیروییدیسم بعد از عمل جراحی عود نماید، تجویز می گردد. کاربرد ید رادیواکتیو (131) در درمان تیروتوکسیکوز ممکن است اثرات سوئی بر روی غدد بزاقی و به دنبال آن کاهش یا قطع میزان ترشح بزاق داشته باشد، در نتیجه میزان پوسیدگی افزایش می یابد. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه میانگین CSI و PI، همچنین خشکی دهان در بیماران مبتلا به هیپرتیروییدیسم درمان شده با ید رادیواکتیو و داروهای آنتی تیرویید می باشد.
تعداد 76 نفر بیمار پس از تشخیص قطعی هیپرتیروییدیسم انتخاب و بسته به نوع درمان به دو گروه 30 و 46 نفره تقسیم شدند. در گروه اول درمان با ید رادیواکتیو و در گروه دوم داروهای ضد تیرویید تجویز گردید. در تمام بیماران قبل و بعد از درمان میزان (Caries Severity) CSI و(Plaque Index) PI اندازه گیری و مقایسه گردید. همچنین بیماران از نظر نوع درمان و خشکی دهان مورد مطالعه قرار گرفتند. از آزمونهای Paired samples و Independed samples و Chisquare جهت آنالیز آماری یافته ها استفاده شد.
یافته های این مطالعه نشان داد که اختلاف قابل ملاحظه ای در میزان CSI و PI در بیمارانی که با ید رادیواکتیو درمان شده بودند قبل و 8-6 ماه بعد از درمان دیده می شود (p-value=0.016) ولی این تغییرات در بیماران درمان شده با داروهای آنتی تیرویید معنی دار نبود. خشکی دهان در بیماران درمان شده با ید رادیواکتیو به میزان بیشتری مشاهده گردید.
از نتایج این مشاهده مشخص گردید که میزان خشکی دهان در بیماران درمان شده با ید رادیواکتیو بیشتر است، همچنین میزان CSI و PI قبل و بعد از درمان دارای تفاوت مشخص می باشد در صورتی که این اختلاف در درمان با داروهای ضد تیرویید مشاهده نگردید.