نقش استاتین ها در بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر یک اختلال پیشرونده ی اضمحلال عصبی می باشد که توسط چندین اختلال شناختی از جمله ناتوانی در اجرای فعالیت های روزمره ی زندگی و تغییرات خلق و خو مشخص می شود. مطالعات گسترده نشان می دهد که کلسترول زیاد یک عامل خطرناک در آسیب ناشی از بیماری آلزایمر می باشد. مطالعات تحقیقاتی بالینی و مولکولی زیستی بیانگر این است که استاتین ها به عنوان داروهای کاهنده ی کلسترول می توانند سبب کاهش علایم بیماری آلزایمر شوند. نقش کلسترول در فرایند تولید و رسوب آمیلویید بتا براساس نتایج مطالعات علمی در طی دو دهه گذشته قابل ملاحظه می باشد. واضح است که نقش محافظتی استاتین ها در محدودکردن آسیب ناشی از آمیلویید بتا از طریق درمان های کاهنده ی کلسترول اعمال می شود. بعلاوه استاتین ها ، مسیر غیرآمیلوییدوژنیک آلفا سکرتاز را در فرآیند اثر بر پروتئین پیش ساز آمیلویید بتا به راه می اندازند و دایمریزه شدن بتا سکرتاز را نیز مهار می کنند و به این ترتیب آسیب ناشی از بتا آمیلویید را کاهش می دهند.  استاتین ها، آسیب های ناشی از تجمع آمیلویید بتا بر سلول های عصبی را از طریق اثرات آنتی اکسیدان- ضدالتهاب- ضدآترواسکلروز و ضد آپوپتوزی کاهش می دهند. همچنین یافته ها نشان می دهند که کاربرد استاتین ها در میانسالی ممکن است در سال های بعد با تغییردادن عوامل خطرناک ژنتیکی و غیر ژنتیکی  آلزایمر از بروز آن جلوگیری کند. 

با توجه به شواهد کنونی استاتین ها در کند کردن روند بیماری آلزایمر نقش مهمی داشته و انجام مطالعات بالینی تکمیلی در این مورد ضروری است.