تحولات نهاد اقدامات تامینی و تربیتی

با افزایش جرایم و نارسایی روش های مقابله با آن، این اندیشه به وجود آمد که مجازات به تنهایی برای حفظ امنیت جامعه کافی نیست و باید تدابیر دیگری برای صیانت نظم اجتماع و پیشگیری از ارتکاب جرایم پیدا نمود. این امر پس از پیدایش مکتب تحققی در اواخر قرن نوزدهم و انتشار عقاید دانشمندانی چون آندیکوفری نویسنده کتب « جامعه شناسی کیفری » و رافایل گاروفالو صاحب کتاب « جرم شناسی » و سزارلمبرزو نویسنده کتاب « انسان جنایتکار » ، مورد توجه فراوان قرار گرفت. از نظر مکتب تحققی، مسئولیت اخلاقی که مبنای اصل مجازات می باشد، نفی می گردد و به انسان بزهکار به عنوان مریض که باید تحت درمان و معالجه قرار گیرد نگریسته می شود. بدین ترتیب چون مجازات دفاع جامعه را تامین نمی کند، باید برای جلوگیری از زیان حالت های خطرناک، متناسب با وضع مزاجی و استعداد و منش و سوابق فرد خاطی تدابیری اندیشید تا او بهبود یافته و با اجتماع سازگار گردد؛ این تدابیر به عنوان « اقدامات تامینی و تربیتی » یاد می شود. عقاید پیروان « مکتب تحققی » در تضارب آرا و نظریات دانشمندان خصوصا پیروان مکتب های « کلاسیک نو » و « دفاع اجتماعی جدید » دچار تغییراتی شد و امروزه در عین توجه به « حالت خطرناک » و « عوامل وقوع جرم » و ضرورت « اصلاح و تربیت مجرمین »، مسئله حفظ آزادی های شخصی و حرمت انسانیت و مسئولیت اخلاقی او نیز همچنان مورد عنایت می باشد.