مولفه های طراحی بومی محیط به منظور تامین سلامت انسان بر مبنای طب سنتی و اسلامی

سازگاری معماری و محیط در سنت گذشته، آسایش و آرامش را در زندگی مردم به همراه داشت و امروزه، وابستگی به فن آوری سبب ناسازگاری کالبد با بوم و عدم تامین آسایش و آرامش زمینه گرا، گردیده است. به نظر می رسد که حکمت نظری و عملی کهن از طریق مزاج شناسی، برای هر منطقه ، کالبد جسمی و ویژگی های خاصی را به عنوان الگو معرفی می نمود. قواعد و اصولی که پیش تر در سنت پیشینیان، مطرح شده است برای هماهنگی معماری و مکان یابی شهر با زمینه و بستر طبیعی آن بوده است . امروزه برای احیاء این امر ، لازم است اصول و الگوهای آن، شناسایی؛ و برای کاربرد طراحانه، تنظیم و معرفی گردند. به همین جهت با رویکرد میان دانشی و روش استدلالی-استنتاجی، به بررسی مبانی طبی سلامت انسان در چهار وضعیت اقلیمی و شیوه های تامین آن در محیط و در هر یک از این چهار اقلیم توجه شده است. این تحقیق، سعی دارد با تنظیم آن ها در یک نظام یکپارچه، تعریف جامعی از معماری و شهرسازی بوم گرا و زمینه گرا، ارایه دهد. این نظام با بیان مبانی مزاجی وابسته به هر منطقه، دستوراتی در حوزه ی آسایش جسمی، عرضه می دارد. آسایش جسمی با بیان قواعد بهره مندی و پرهیز از باد، آب، آفتاب و خاک در مزاج ها و شرایط محیطی متفاوت، شکل می گیرد. در نهایت با طراحی جدول سنجش کیفیت بومی مناطق شهری بر اساس خصوصیات جغرافیایی منطقه با عنوان بیست عامل، کارنامه ای از دوبعد بهره مندی از پتانسیل های بومی و گریز از ناشایستگی های بومی ارزیابی و تحلیل گردد؛ ارایه شده است. نوآوری اصلی این تحقیق، طرح کارنامه ی کاربردی بوم سنجی شهری بر اساس مبانی طبی و ارایه ی شواهدی از کاربرد آن در زمینه های تاریخی شهرسازی و معماری است.