تاثیر محدودیت های اجتماعی نظارتی بر خلاقیت های اجرایی در تئاتر ایران

محدودیت های اجتماعی نظارتی موجود در عرصه ی تیاتر ایران موجب شده تا گاه هنرمندان نتوانند برخی از صحنه های موجود در نمایشنامه هایشان را به روی صحنه ببرند. صحنه هایی همچون تماس دادن، لمس کردن و... یا صحنه هایی با رویکرد ایدیولوژیک و سیاسی از این قبیل موارد هستند. گاه کارگردانان تیاتر پس از حذف چنین صحنه هایی سعی می کنند جایگزین مناسبی بیابند و تاثیر مشابهی ایجادکنند. این پژوهش با رویکردی تحلیلی توصیفی سعی دارد با معطوف شدن بر راهکارهای جایگزین و نیز الگوهایی برآمده از خلاقیت کارگردان های ایرانی به سبب محدودیت های اجتماعی نظارتی، معادل سازی های اجرایی را عیان کند. پژوهشگران در این پژوهش پنج فیلم تیاتر منتخب را مورد تحلیل تطبیقی قرارمی دهند. این پژوهش با استفاده از فیلم تیاترهای موجود، پس از بررسی متن اصلی نمایشنامه ها، حذفیات حاصل از محدودیت ها را مشخص نموده و راهکارهای جایگزین کارگردان را تحلیل کرده است. این پژوهش اثبات می کند که هنرمندان در برخورد با محدودیت ها و موانع از خلاقیت خود برای بروز مضامین، تحلیل ها و نکات زیبایی شناسانه استفاده می کنند. یافته های این پژوهش به تبیین هشت الگوی خلاقه ی اجرایی منتج شده که با استفاده از نماد، عناصر دیداری به جای عناصر شنیداری، کارکرد روایت، طراحی صحنه، میزانسن، طراحی لباس، اشیاء صحنه و زن پوشی تحقق می یابند.