زمان دین و حقوق بشر

در دنیای امروز، تمایز روشنگری بین دین مثبت و طبیعی یک نقطه عزیمت مفید برای تفکر در مورد رابطه بین دین و حقوق بشر را فراهم می کند. مطابق عقل گرایی قرن هجدهم ، دین طبیعی به ساده ترین شکل از آن عقاید تشکیل شده است که عقل می تواند بدون تناقض آن را بپذیرد؛ مانند وجود خدا و جاودانگی روح (ولتر). در حالی که مذاهب مثبت صرفا گروهی از نهادهای  انشعاب یافته، عقاید تعصب آمیز، مراسم و عقاید مختلف هستند که انسان ها در طول تاریخ برای خود ایجاد کرده اند. در دین طبیعی ، هوشیاری الوهیت را در درون خود می یابد و در نتیجه در قبال قوانینی که می سازد و پیروی می کند، مسیول است. در دین مثبت، خدا دستورات خود را از خارج اعمال می کند. هرچند با وجود اختلاف آن ها، هر دو نوع دین برای فهماندن ادعاهای خود به همان مفهوم موقت متکی هستند: آن ها زمان را به عنوان یک دنباله خطی خالص (T1 ، T2 ، T3 ، و غیره) تصور می کنند که به شکل سه جانبه گذشته، حال و آینده تقسیم می شود. از نظر دین مثبت این ساختار از موجودیت یک گذشته به خوبی شکل گرفته که مقدمات مقدس شمردن احترام به حقوق بشر برای اولین بار برای یک بنیان مقدس آشکار شد. پیشینه این زمان گذشته، که در قالب نوشتار مقدس است تبدیل به یک ابزار با ثبات می شود که چنین فکر می شود برای زمینه سازی هرگونه اقدام بعدی که قصد دارد عادل باشد لازم و ضروری است. گرچه دین طبیعی، به نوبه خود، سعی دارد از جزم گرایی از طریق مجاز شمردن دلایل عملی برای استنباط عمل درست از درون قوانین اخلاقی که خداوند مقرر داشته است، اجتناب کند. مفهوم دقیق استنباط به طور کلی مستلزم همان ساختار سه جانبه زمان است: پس به این معنا است که افراد عاقل می توانند قانون را برای خودشان فقط در زمان گذشته وضع کنند، حتی اگر در گذشته بسیار نزدیک باشد، همواره باید (و از این رو از پیش مجوز) بر حق بودن کاری درست، عمل کند. طبق دین مثبت، خداوند قوانین اخلاقی را به مردم می دهد؛ طبق دین طبیعی، خداوند به آن ها دلیل می دهد که اجازه داشته باشند قوانین اخلاقی معتبری را برای خودشان تهیه کنند. تفاوت بین تاریخ نگاری و زمان تاریخی مطابق با تفاوت های فرومایگی و آزادی، اندیشه و عمل و تعیین و عدم تعیین است. زمان خطی با ارایه بستر مناسب برای حقوق بشر سعی در آشتی عقل و تاریخ دارد. اما همان طور که گوته می گوید، در ابتدا این عمل بود نه کلمه. اتخاذ یک زمان واحد به عنوان تاریخ تدارک ذاتی قانونی ساختن بی اساس حقوق بشر است، اما همانطور که کانت می گوید شهودهای بدون مفاهیم کور هستند. این مقاله تضاد غنی این دو حالت زمانی را روشن می کند و در مورد اهمیت آن ها برای وظیفه تفکر در مورد رابطه دین و حقوق بشر تامل می کند.