تشریح اندام فوقانی از دیدگاه پزشکی ایرانی و مقایسه تطبیقی با یافته های آناتومی طب رایج

25 درصد از مراجعه کنندگان به بخش اورژانس را بیماران با صدمات اسکلتی- عضلانی تشکیل می دهند. پزشک باید به آناتومی طبیعی و آسیب های اندام آشنایی و اشراف کامل داشته باشد تا بتواند درمان مناسبی را برای آن در نظر بگیرد. کتب طب سنتی به عنوان منابع غنی در پزشکی شناخته می شوند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف مرور استخوان و عضلات اندام فوقانی از منظر پزشکی ایرانی و مقایسه تطبیقی آن با یافته های آناتومی طب رایج انجام شد. 

در مطالعه توصیفی- تطبیقی حاضر از متون معتبری چون "هدایه المتعلمین"، "تشریح تفرشی"، "تشریح منصوری"، "قانون" و "ذخیره خوارزمشاهی" استفاده گردید و برای متون طب رایج از کتاب آناتومی Gary، Snell's و Moore بهره گرفته شد. سپس مقایسه تطبیقی مطالب صورت گرفت و اشتراکات و افتراقات مطالب تشریحی بررسی گردید.

استخوان های اندام فوقانی در متون طب سنتی با عناوین آخرک (ترقوه)، سمسانیه (کتف)، عضد (بازو)، زند اسفل (زند زیرین)، زند اعلی (زند زبرین)، رسغ (مچ)، عظام مشت (استخوان های کف دست) و بندهای انگشتان ذکر شده اند. عضلات اندام فوقانی نیز شامل: عضلات حرکات خاصه کتف (عضلات اسکاپولار)، عضلات خاصه حرکات بازو (عضلات ناحیه بازو)، عضلات ذراع (عضلات ساعد) و عضلات دست می باشند.

نتایج مقایسه تطبیقی توصیفات آناتومیک در متون طب سنتی و طب رایج نشان دهنده دید دقیق و ظریف حکما و طبیبان طب سنتی بوده و بر لزوم استفاده بیشتر از اطلاعات موجود در متون طب سنتی توسط پزشکان در زمینه درمان بیماری ها تاکید می کنند.