تاثیر تمرین هوازی بر پروتئینهای یکپارچگی سیناپسی در هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی موش های مبتلا به دیابت نوع دو

با توجه به مطالعات قبلی، دیابت با اختلال عملکرد شناختی، شکل پذیری سیناپسی، سیناپتوژنز و نوروژنز در مغز همراه است. شواهد نشان می دهد که فعالیت ورزشی باعث بهبود عملکرد شناختی و جلوگیری از تغییرات زیانبار در مسیرهای سیگنالینگ مرتبط با دیابت می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرین هوازی بر روی تردمیل (ATET) بر پروتئین های سیناپسی در قشر پیش پیشانی و هیپوکامپ موش های صحرایی دچار دیابت القا شده توسط استرپتوزوتوسین (STZ) بود.

در این مطالعه از 20 سر موش صحرایی بالغ نر نژاد ویستار حدودا 3 ماهه با وزن 25 ± 250 گرم استفاده شد. دیابت القایی به وسیله رژیم غذایی پرچرب (HFD) به مدت 4 هفته و دوز پایین STZ (35 میلی گرم/ کیلوگرم به صورت تزریق درون صفاقی) ایجاد شد. سپس حیوانات دیابتی به دو گروه 10 تایی تقسیم شدند: گروه کنترل (C) و گروه تمرین هوازی (E). برنامه تمرینی در هفته اول با سرعت 13 متر در دقیقه، 25 دقیقه در روز، به مدت 5 روز در هفته و با شیب صفر درجه شروع و به تدریج در هفته هشتم به سرعت 27 متر بر دقیقه به مدت 60 دقیقه در روز افزایش یافت. برای مقایسه گروه ها از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 0/05>P استفاده شد.

نتایج نشان داد که ATET بیان پروتئین SNAP-25 و PSD 95 را در هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی نسبت به گروه C افزایش داد. با این حال، اختلاف معنی داری بین میزان سیناپتوفیزین هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی در گروه های E و C وجود نداشت.

یافته های این تحقیق نشان دادند تمرین هوازی بر روی تردمیل می تواند اثرات زیانبار دیابت را کاهش داده و بیان پروتئین های پیش و پس سیناپسی مرتبط با یکپارچگی سیناپسی را افزایش دهد.