مستندنمایی و تعلیق مرز واقعیت و داستان در روایت های پسامدرن (با تکیه بر رمان آزاده خانم و نویسنده اش)

از میان ویژگی های ادبیات پسامدرن دو ویژگی خودافشاگری و التقاطی بودگی از همه موارد برجسته تر است، به طوریکه سایر ویژگی ها یا در ذیل دو ویژگی مذکور می گنجد یا به شکلی ازآنها متاثر است. سطح کلان التقاطی بودگی، بازنمایی درهم آمیخته جهان واقع و دنیای داستانیست که سبب می شود، مرزبندی رایج به تعلیق درآید. یکی از اصلی ترین وجوه تعلیق مرز واقعیت و داستان، مستندنمایی ست که بنا به آن راوی سعی می کند به شکل های متفاوت به امور واقع استناد کرده یا آنها را به درون داستان کشانده؛ بر ابهام متن و تردید خواننده بیفزاید. این نوشتار انواع مستندنمایی در شاخص-ترین روایت داستانی پسامدرن فارسی یعنی رمان آزاده خانم و نویسنده اش را به شیوه توصیفی- تحلیلی؛ دلالت یابی، طبقه بندی و تبیین کرده است. نتیجه نشان می دهد که راوی در سطح «زبانی- واژگانی»؛ شخصیت ها، رخدادها، زمان ها، مکان ها و سایر موضوعات و مفاهیم دو جهان واقعی و داستانی را به شکل هایی متفاوت درهم می آمیزد. افزون بر این در سطح «بصری- تصویری» متن؛ با تکیه بر ژانرهایی از این دست از رسانه ها همچون دستخط، طرح- نقاشی و عکس که شدت و اعتبار مستندگونگی آنها برجسته تر می نماید، موارد بازنمایی شده در سطح واژگانی- زبانی را به شکلی موکد به نمایش درمی آورد و بدین طریق همسو با بافت معرفتی و قواعد ژانری این دسته از روایت ها؛ مرز واقعیت و داستان را به تعلیق در آورده؛ شکل ویژه ای از ابهام را خلق می کند.