آثار اخلاقی پذیرش خودکشی مساعدت شده در حقوق ایران

امروزه موضوع آتانازی و یکی از انواع آن، یعنی خودکشی مساعدت شده، جنجال های زیادی در محافل حقوقی جهان ایجاد کرده است. خودکشی مساعدت شده به عنوان شیوه ای برای پایان دادن به حیات طبیعی بیماران لاعلاج مورد استفاده قرار می گیرد. این مقاله با رویکردی پیامدگرا درصدد تحلیل آثار اخلاقی خودکشی مساعدت شده در فرض پذیرش آن در حقوق ایران است.

مقاله حاضر با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر منابع اسنادی و کتابخانه ای، موضوع خودکشی مساعدت شده را از منظر اخلاقی و مخصوصا از دیدگاه قرآن کریم، روایات و اسلام شناسان مورد توجه قرار داده است.

مهم ترین یافته های پژوهش حاضر، عدم همخوانی خودکشی مساعدت شده از منظر اخلاق اسلامی با خودکشی مساعدت شده در غرب است. همچنین نقض آشکار قواعد شرعی و حقوق اجتماعی بیماران و سالمندان از مهم ترین آثار پذیرش خودکشی مساعدت شده است.

پذیرش خودکشی مساعدت شده می تواند مسوولیت گریزی جامعه پزشکی و رواج بی اعتمادی در جامعه را دامن بزند. همچنین نگاه فرصت گرایانه حقوق اسلامی نسبت به بیماران جای خود را به نگاه تهدیدآمیز می دهد که به جای نگهداری از بیماران لاعلاج در قالب های مختلفی در جامعه رها می شوند و و همچنین قبح خودکشی را نیز از بین می برد.