تاثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتن بیماران مرد دچار استئوآرتریت زانو

تاثیر گیت به عقب بر متغیرهای بیومکانیکی راه رفتن بیماران دچار استیوآرتریت زانو ناشناخته اند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتن بیماران دچار استیوآرتریت داخلی زانو است.

این تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون در دو گروه کنترل (سالم مرجع و بیمار شاهد) و یک گروه تجربی انجام شد. 21 مرد سالم و 42 مرد مبتلا به استیوآرتریت داخلی زانو با استفاده از نمونه گیری هدفمند و بر اساس شاخص کلگرن- لورنس انتخاب گردیدند. گروه تجربی شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. برای ارزیابی سه بعدی متغیرهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتناز سیستم تحلیل حرکتی Vicon سری T استفاده گردید. داده ها توسط آزمون t زوجی و تحلیل واریانس یک راهه تجزیه و تحلیل شدند.

پیش از اعمال پروتکل تمرینی، گروه های بیمار (کنترل و تجربی) زمان گام طولانی تر (050/0=p و 045/0=p) و سرعت راه رفتن آهسته تری (013/0=p و 016/0=p) در مقایسه با افراد سالم داشتند. ولیکن بعد از پروتکل تمرینی، زمان گام برداری گروه تجربی در مقایسه با افراد سالم کاهش (376/0=p) و سرعت نیز افزایش (093/0=p) یافت. گروه کنترل بیمار همچنان از زمان گام طولانی تر (045/0= p) و سرعت راه رفتن آهسته تری (016/0= p) در مقایسه با افراد سالم برخوردار بودند.

پروتکل گیت به عقب بر روی زمان گام و سرعت بیماران مبتلا استیوآرتریت داخلی زانو اثر داشت. به نظر می رسد کاهش زمان گام برداری و افزایش سرعت توانسته باشد باعث تغییر الگوی گام برداری و احتمالا کاهش بار وارده بر زانو در بیماران استیوآرتریت زانو شده باشد.