ارزیابی پتانسیل واکنش زایی سنگدانه های مختلف بر پایه مطالعات پتروگرافی و مقایسه آن با آزمون های شیمیایی

دوام بتن متاثر از عوامل مختلفی مانند اجزا تشکیل دهنده آن، عمل آوری، محیط قرارگیری و مدت سرویس دهی می باشد. واکنش زایی قلیایی ایجادشده درون بتن و فشار انبساطی و ترک دار شدن ناشی از واکنش مخرب تشکیل ژل سیلیسی-قلیایی می تواند به کوتاه تر شدن عمر بتن منجر شود. واکنش زایی قلیایی یک واکنش تدریجی می باشد که می تواند بین محلول منفذی قلیایی بتن و انواع مختلفی از سنگ دانه ها روی دهد. شناخت رفتار سنگ دانه به عنوان اصلی ترین تشکیل دهنده بتن در شناخت مکانیسم واکنش زایی قلیایی، کاهش پتانسیل واکنش زایی و حتی جلوگیری از آن ضروری می باشد. همه سنگ دانه ها در برابر واکنش زایی قلیایی آسیب پذیر نمی باشند بنابراین شناسایی سنگ دانه های آسیب پذیر و انتخاب سنگ دانه های با واکنش زایی کمتر در ساخت بتن می تواند درنهایت منجر به کم شدن و جلوگیری از خسارت های ناشی از واکنش زایی قلیایی شود. هدف این تحقیق ارزیابی آسیب پذیری چهار سنگ دانه مورداستفاده در بتن شامل: گرانیت ، ریوداسیت، آهک و دولومیت می باشد. این مطالعه تحت شرایط تسریع شده بر اساس استاندارد ASTM C1260 و شرایط دمای اتاق انجام شد. آنالیز نمونه ها با استفاده از میکروسکوپ الکترونی همراه با پراش کننده انرژی (SEM/EDX)، میکروسکوپ نوری، آنالیزهای XRD و XRF انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که سنگ دانه های ریوداسیتی و آهکی دارای پتانسیل واکنش زایی می باشند درحالی که سنگ دانه های دولومیتی و گرانیتی موردمطالعه فاقد واکنش زایی بوده اند.