جابجایی پایگاه اجتماعی دهقانان ایرانی در گستره تاریخی: ساختار طبقاتی روستا و تطور طبقاتی در ایران

این مقاله ادعا می کند که با وجود تغییراتی که در قرن بیست و یکم رخ داده، هنوز هم دهقانان باید مورد توجه صاحب نظران علوم اجتماعی قرار بگیرند. این مقاله در این راستا به تحولات پایگاه اجتماعی دهقانان ایرانی در یک گستره تاریخی می پردازد. صاحب نظران ایرانی مدت های طولانی مزیت های نظری دهقانان ایرانی به عنوان عنصری که به فهم سازوکارهای بازتولید شیوه های تولید کشاورزی سنتی حتی در دهه های اول قرن بیست و یکم کمک می کند را نادیده گرفته اند. این مقاله با تمرکز بر مالکیت خصوصی[1] و تاثیر آن بر بازتولید جامعه دهقانی ایرانی به این مساله می پردازد. استدلال من این است که از آنجا که صاحب نظران توسعه، وزن نظری کافی به مالکیت خصوصی نداده اند، تبیین سازوکارهای بازتولید جامعه دهقانی ایران و شیوه تولید همراه آن به یک ضرورت تبدیل شده است. من رویکرد تیلور[2] به شیوه های تولیدی را برای تبیین این نکته به کار می برم که شکل گیریهای اقتصادی-اجتماعی بومی و الزامات محلی، تعیین کننده ی جایگاه نظری دهقانان ایرانی هستند. این مقاله همچنین استدلال می کند که چنین شرایطی به نوبه ی خود منجر به ساخت طبقاتی ماندگار در جامعه دهقانی ایران شده بطوریکه این جامعه توانسته خود را به قرن بیست و یکم برساند. قابل ذکر است که این مقاله خیلی خلاصه به دوره ی بعد از 1360 نیز می پردازد زیرا ادبیات و مطالب موجود در مورد تاریخ جامعه دهقانی ایران تا آن زمان از نظر نظری و روش شناسی کافی نیست. درنتیجه، لازم است مطالبی برای فهم شکل گیریهای اجتماعی در روستاهای ایران بر اساس توضیحاتی فراهم آید که در این مقاله ارایه می شود.