جلوه های پایداری در آثار داستانی محمد مسعود

محمد مسعود، معروف به م. دهاتی، از نویسندگان دوره پهلوی اول است. وی با داشتن زبانی تند و آتشین، مایه رسوایی حکومت پهلوی می ‎شد و همواره با احساسات میهن ‎پرستانه و قدرت بیان خود، مفاهیم و مضامین والای انسانی را در آثار خود به نمایش می ‎گذاشت. نثر داستانی وی، نمونه ارزشمندی از ادبیات پایداری است به طوری که وی چنان درد و رنج مردم مظلوم را درک می ‎کرد که همیشه نگران سرنوشت این کشور و مردم آن بود. قلب وی برای درک آینده ‎ای روشن برای این سرزمین می ‎تپید. وقتی ظلم و ستم دستگاه حکومتی را بر مردم بیچاره مشاهده می ‎کرد، استبداد خارجی برایش سهل می ‎شد. بنابراین، تنها تسکین ‎دهنده قلب وی، کوشش فراوان در رسوایی سران دولتی است. در این راه دست به توصیفات فراوان در جهت نقد اوضاع می ‎زند. چشمان بیدار وی چنان سرمه ‎کشیده است که اغلب رذالت ‎کاری ‎های حاکم بر جامعه را بر سر دار نموداری قرار می ‎دهد و همگان را به مبارزه و پایداری در برابر ظلم و ستم فرا می ‎خواند. این پژوهش بر اساس روش کتابخانه ‎ای و سندکاوی، در جهت بیان جلوه ‎های پایداری در آثار محمد مسعود است و نشان داده است که داشتن روحیه جسارت و آزادگی، احساس حب وطن، داشتن امید به آینده، دعوت به برپایی انقلاب، بیزاری از دستگاه دولتی، نقد اوضاع ایران، ترسیم چهره بیدادگری و... از مهم ‎ترین جلوه ‎های پایداری در نثر داستانی محمد مسعود است.