اثر تمرین استقامتی با شدت متوسط بر سطوح کورتیزول و بیان ژن عامل افزایش دهنده مایوسیت خانواده 2 سی و ماتریکس متاپروتئیناز-2 در میوکارد رت های نر: مطالعه مداخله ای و تجربی

 از یک سو سازگاری های ساختاری و عملکردی عضله قلبی به استرس های مختلف باعث تغییرات اساسی در این بافت می گردد و از سوی دیگر تمرین ورزشی به عنوان یک استرس زای مطلوب باعث افزایش آنژیوژنز و هایپرتروفی بافت قلب می گردد. ازاین رو هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر شش هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بر سطوح کورتیزول و بیان ژن MEF-2C و MMP-2 در میوکارد رت های نر نژاد ویستار بود.

مواد و روش کار:

 بیست سر موش صحرایی نر بالغ با 10 هفته سن و وزن 2/8±243 گرم در مطالعه تجربی حاضر موردبررسی قرار گرفتند و به دو گروه 10 تایی: تمرین استقامتی و کنترل تقسیم شدند. حیوانات شش هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط به مدت 5 روز در هفته روی تردمیل انجام دادند. قبل از شروع پروتکل تمرینی و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه های خون گرفته شد و 24 ساعت پس از آخرین جلسه بافت قلب برای بیان ژن MEF-2C و MMP-2 استخراج گردید. برای مقایسه تغییرات سطوح کورتیزول از آزمون تحلیل کوواریانس و برای بررسی تغییرات بیان ژن از آزمون t مستقل با سطح آماری 05/0< p استفاده گردید.

یافته ها:

 بین سطوح کورتیزول پس از شش هفته تمرین استقامتی نسبت به پیش آزمون و در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب با سطح معناداری 342/0=P و 08/0= P کاهش معناداری مشاهده نشد. میزان بیان ژن هر دو فاکتور MEF-2C و MMP-2 در بافت قلب رت ها 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین استقامتی با شدت متوسط در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب با سطح معناداری 016/0=P و 021/0=P افزایش پیدا کرد.

بحث و نتیجه گیری: 

می توان این گونه بیان کرد که تمرین استقامتی با شدت متوسط اثر مثبتی بر کنترل هایپرتروفی و آنژیوژنز بافت قلب رت ها دارد و بدین ترتیب به نظر می رسد که در پیشگیری از بیماری های قلبی عروقی می تواند موثر باشد و سازگاری های ساختاری مفیدی برای افراد به ارمغان بیاورد.