طراحی الگوی قابلیت حسابرسی داخلی در نهادهای بخش عمومی ایران

حسابرسی داخلی در بخش عمومی با شناسایی و کنترل ریسک های محیط بخش عمومی ارزش افزوده ایجاد می کند. برای اینکه حسابرسی داخلی پشتیبانی اثربخشی از مدیریت سازمان ها در بخش عمومی فراهم کند، باید کارکرد و فعالیت آن به اندازه کافی موثر و قابل قبول باشد. به عبارت دیگر، اگر حسابرسی داخلی در بخش عمومی به دنبال ایفای موثر وظایف، اهداف و ماموریت های خود است، باید از قابلیت های کافی برخوردار گردد. فعالیت حسابرسی داخلی اثربخش و با قابلیت می تواند به ابزاری برای بهبود عملکرد بخش عمومی و افزایش اعتماد شهروندان به دولت و بخش عمومی مبدل شود. هدف این پژوهش، ارایه الگویی برای قابلیت حسابرسی داخلی در نهادهای بخش عمومی ایران  است، این پژوهش از نوع پژوهش های کیفی بوده که با استفاده از روش دلفی فازی صورت پذیرفته است. جامعه آماری متشکل از 53 نفر از افراد متخصص و صاحبنظر در زمینه حسابرسی داخلی بوده که با استفاده از روش نمونه گیری غیراحتمالی- زنجیره ای به عنوان گروه خبرگان پژوهش انتخاب شدند. در نهایت بر اساس اجماع نظر خبرگان پژوهش، الگوی قابلیت حسابرسی داخلی در نهادهای بخش عمومی حاوی ابعاد، سطوح و حوزه های فرآیندی کلیدی متناسب با شرایط کشورمان ارایه گردید. این الگو می تواند ضمن ارتقای سطح ایفا و ارزیابی مسئولیت پاسخ گویی مالی و عملیاتی، زمینه لازم را برای بهبود مستمر فعالیت حسابرسی داخلی در نهادهای بخش عمومی فراهم کند.