فرایند طلاق در افراد طبقة متوسط شهر تهران

این مقاله درصدد است تا در چارچوب رویکرد کیفی نشان دهد که آن دسته از زنان و مردان بین 30 تا 40 سال طبقه متوسط ساکن شهر تهران که طلاق را انتخاب کرده‎اند‎، چه الگوهای مشترکی را در رسیدن به این انتخاب با یکدیگر ترسیم کرده‎اند‎‎، ‎چه شیوه‎ها ‎و روش‎های ‎مشابهی را در پیش گرفته‎اند‎ و برمبنای کدام منطق ذهنی تصمیم گرفته‎اند‎ به زندگی مشترکشان خاتمه دهند. ازآنجایی که موضوع پژوهش نه فعلی خاص در محدوده ای خاص، بلکه روایت افراد از یک فرایند در یک بازه زمانی طولانی بود، از تکنیک مصاحبه عمیق و کدگذاری داده‎ها برای صورت‎بندی یافته‎ها استفاده شده است. در این تحقیق با 9 زن و 9 مرد ساکن شهر تهران مصاحبه شده است که همگی حداقل لیسانس و حداکثر دکتری داشتند و وضعیت مالی شان نیز قابل قبول بود. انتخاب این افراد به صورت هدفمند بوده و انجام مصاحبه ‏ها تا رسیدن به اشباع نظری ادامه یافته است. براساس یافته‎‎ها‎، مصاحبه‎شوندگان‎ از خلال بازنگری در سه دوره اصلی زندگی شان یعنی دوران منتهی به تصمیم برای ازدواج، دوران زندگی مشترک و دوران تلاش برای تغییر زندگی مشترک، منطق انتخاب طلاق را برای خود صورت بندی کرده‎ و به این نتیجه رسیده‎اند‎ که پرداخت هزینه‎های ‎انتخاب جدایی حقوقی علی رغم همه فشارهای اجتماعی، از هزینه ماندن در زندگی مشترک غیر رضایت بخش، کمتر است. یافته ای دیگر در این مقاله این است که طلاق در این قشر بیش از هر چیز مسیله‎‎ای ‎هویتی است و عمیقا با خودشناسی فرد و درک نوشونده او از پیوند ازدواج و ویژگی‎های ‎شریک زندگی در هم آمیخته است.