تاثیر استرس حاد بی حرکتی بر یادگیری و حافظه فضایی رت های نر و تعدیل تاثیر آن از طریق شنا

از آنجایی که استرس و تاثیرات آن بر عملکردهای ذهنی یکی از عوامل تاثیرگذار بر سلامت روان است، بنابراین اتخاذ راهکارهایی به ویژه از نوع غیردارویی برای پیشگیری از آثار آن می تواند سودمند باشد.  لذا هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر استرس بی حرکتی و شنا بر یادگیری و حافظه فضایی موش های صحرایی نر بود.

پژوهش حاضر از نوع تجربی بود. بدین منظور 28 سر رت از نژاد آلبینوویستار، به صورت تصادفی به چهار گروه (استرس، شنا، استرس+شنا و کنترل) تقسیم شدند. گروه استرس در معرض مداخله استرس از نوع محدودیت بی حرکتی (2 ساعت در روز × 7 روز) و گروه شنا تحت تمرین شنا (2 ساعت در روز × 7 روز) قرار گرفتند. گروه استرس+شنا نیز پس از مداخله استرس مشابه گروه استرس، تمرینات شنا را مشابه گروه شنا به مدت هفت روز دریافت کردند. گروه کنترل نیز بدون هیچ مداخله ای تحت آزمون های رفتاری قرار گرفتند. آزمون حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس طی اکتساب و فراخوانی انجام شد.

پیشرفت معنی داری در مسافت و زمان سپری شده در همه گروه ها در مرحله اکتساب مشاهده شد(05/0≤ P). با این حال، تحلیل واریانس یک راهه، نشان داد گروه شنا و استرس+شنا نسبت به گروه تحت استرس (007/0= P؛03/0=P) و کنترل (0001/0= P؛001/0=P) مسافت کمتری را طی کردند. همچنین، گروه شنا نسبت به گروه استرس و کنترل (006/0= P؛0003/0=P)  زمان معنی دار کمتری را برای رسیدن به هدف سپری کردند. گروه استرس+شنا نیز نسبت به گروه استرس و کنترل (01/0= P؛001/0=P) زمان کمتری را برای رسیدن به سکو صرف کردند.

تمرین شنا به تنهایی به شکل چشمگیری می تواند عملکرد شناختی را بهبود بخشد. همچنین، در شرایطی که استرس وجود دارد، بکارگیری تمرینات شنا در کنار شرایط استرس زا می تواند منجر به کاهش مسافت و زمان رسیدن  به سکو شود.