بررسی اثر بخشی رویکرد درمان هیجان مدار بر افزایش میزان صمیمیت زناشویی و خودکارآمدی زوج های دانشجو

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان هیجان مدار بر افزایش صمیمیت زناشویی و خود- کار آمدی  زوج های دانشجو می باشد.این پژوهش نیمه آزمایشی است وجامعه آماری آن، دانشجویان متاهل دانشگاه های شهر تهران هستند . نمونه مورد پژوهش 14 زوج(28 نفر) هستند که نمرات کسب شده آنها در مقیاس نیازهای صمیمیت باگاروزی و مقیاس خود-کارآمدی مقابله با مشکلات چسنی پایین تر از میانگین می باشد و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شده اند.زوجین گروه آزمایش در 8جلسه 90 دقیقه ای درمان هیجان مدار شرکت نمودند . داده ها  در ابتدا مطابق با روش تحلیل کوواریانس (تک متغییری) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. و سپس به منظور تعیین میزان اثربخشی درمان بر هر یک از ابعاد صمیمیت و خود-کارآمدی (متغیرهای وابسته)، از روش تحلیل کوواریانس (چند متغییری)  استفاده گردید. نتایج نشان داد درمان هیجان مدار برافزایش میزان صمیمیت و خرده مقیاس های آن و نیز افزایش میزان خود-کارآمدی  و زیر مقیاس های آن موثر بوده است.