عنصر هوا نزد ژان اشنوز و پاتریک دوویل

ژان اشنوز و پاتریک دوویل که به ویژه به دلیل داشتن سبکی منزه و نوشتاری تکه تکه مشهور هستند، به دلیل دیگری، یعنی داشتن دنیایی داستانی با مشخصه پویایی، حرکت و جابجایی جغرافیایی و شخصیت های خانه به دوش است، شبیه به یکدیگرند. شخصیت های آن ها در چارچوب فضا-زمانی شناور غوطه ور شده اند که به عنصر اصلی تخیل پویا، یعنی عنصر هوا، مرتبط است. نزد این دو رمان نویس برجسته متاخر، فراوانی اشاراتی که به هوا می شود، از وجود معنایی عمیق تر از این ماده خبر می دهد. راز چنین معنایی را می توان با استفاده از روش «نقد اعماق»، که گاستون باشلار پیشنهاد داده برملا کرد. رویکردی از نقد مضمونی که امکان کشف تخیل ذهن شاعرانه در لحظه خلقت اثر را می دهد، لحظه ای از تخیل در حالت بیداری که در آن ذهن تصاویر خود را در قالب یک عنصر مادی مجسم می کند. در حقیقت کشف این عنصر و مولفه هایش است که امکان توضیح رابطه موجود بین انسان دوران معاصر و دنیای پیرامونش را فراهم می آورد. این مقاله، براساس طبقه بندی تصاویر مربوط به هوا، که توسط باشلار بیان شده اند، به مطالعه پیوند نهان میان سبکترین، زودگذرترین و پویاترین عنصر با جهانبینی و سبک نوشتار مینیمالیستی ژان اشنوز و پاتریک دویل می پردازد.