اثربخشی مداخله فعال سازی رفتاری بر افزایش رفتارهای خودمراقبتی و امید به زندگی سالمندان

فرایند پیری بدون شک امری غیر قابل اجتناب است. خودمراقبتی و امید به زندگی از مفاهیم مهم در دوران سالمندی بوده و پیامدهای مطلوبی در تامین، حفظ و ارتقای سلامت سالمندان دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله فعال سازی رفتاری در افزایش رفتارهای خودمراقبتی و امید به زندگی سالمندان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری 3 ماهه بود. جامعه آماری تمامی سالمندان بالای 60 سال تهران بود. نمونه مورد مطالعه شامل 24 نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند با توجه به ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند. آنها به طور تصادفی به دو گروه 12 نفره شامل گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش 8 جلسه مداخله فعال سازی رفتاری و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش، پرسش نامه بررسی توانایی خودمراقبتی سالمندان همتی مسلک پاک و پرسش نامه امیدبزرگسالان اشنایدر بود. در نهایت داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تجزیه و تحلیل کوواریانس تک متغیری) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج آماری نشان داد که مداخله فعال سازی رفتاری در افزایش امید به زندگی سالمندان و افزایش رفتارهای خودمراقبتی آنها اثربخشی معناداری دارد. این نتایج پس از پیگیری 3 ماهه نیز پایدار بود (05/0p <). بنابراین مداخله فعال سازی رفتاری می تواند به عنوان یکی از مداخلات روان شناختی موثر در افزایش رفتارهای خودمراقبتی و امید به زندگی سالمندان مورد استفاده قرار گیرد.